przebudzenie

[marta zoja]

kwiat życia rozdaję
ludziom uśmiechem
wykorzeniona samotnością

ciągle się odradzam na
kamieniach snów
o tajemnych instynktach

natury między bólem
rodzenia a radością
przejścia w ramiona szeolu

jak pocałunki okrywające
ostatnie spojrzenie prześwitem
tak woła cały świat do powrotu

[Fałszerz komunikatów]

wykorzeniona samotnością - świetna metafora i gra słów, brawo!
Kwiat życia podoba mi się mniej, moim zdaniem jest to połączenie słów na siłę, w ogóle zrezygnowałbym z dwóch pierwszych linijek, nic nie wnoszą do wiersza... Podobnie jak kamienie słów, choć dobrze łączą się z nastepną strofą.
Szeol to miejsce pozbawione radości istnienia, tak jak we śnie tracimy świadomość...Trochę patetycznie w ostatniej strofie przedstawiłaś moment przed zaśnięciem, ale nie jest źle
Tytuł bym zmienił na związany z zasypianiem.

[marta zoja]

Fałszerzu , nie wiem czy znasz taką " roślinę życia"? Odradza się bez korzeni, bujnym kwieciem, nawet na kamieniu. Tytuł zmieniłam, rzeczywiście daje lepszy oddźwięk w wierszu, a radość szeolu zostawiam, bo dla niektórych śmierć jak sen, jest wybawieniem. Może też celowo zamieniłam ból rodzenia z radością śmierci. Nie wiem czy dobrze przeczytałeś, ale tam są kamienie snów, a nie słów, dlatego dobrze się łączą z Szeolem.
Pozdrawiam i dziękuję za komentarz MZ

[Fałszerz komunikatów]

A nie znam - dzięki za ciekawostkę:)
Teraz już wszystko mi pasuje:)
Przeczytałem dobrze, tylko napisałem źle

[emcek]

ciągle się odradzam na
kamieniach snów dla siebie,wiersz do zamyślenia, metaforyczny,ostatnie spojrzenie prześwitem i jeszcze to zostawiam,o rzeczonym kwiatku również nie słyszałem

[Henryk VIII]

Witaj,
piszesz: " ostatnie spojrzenie prześwitem
tak woła cały świat do powrotu" - akcent filozoficzny. Fajnie;)

[haiker]

Są trzy przejmujące obrazy:

wykorzenienie samotnością

kamienie snów

spojrzenie prześwitem

Nie uciekając się do rozrostu na kamieniu jako nieurodzajnej glebie (co jest swoistą herezją w stosunku do nauk wynikających z przypowieści o ziarnach rzuconych tam i ówdzie) wykorzenienie samotnością ma charakter błędnego koła, procesu przeciwnego do sztuczki barona Munchausena, który wyciągał się sam za włosy z bagna. Tutaj ta utrata oparcia jest niejako na własne życzenie.

Kamienie snów - oczywiście, jest to samo w sobie okropność stylistyczna, nadająca się na wieczorki w bibliotece, która zatrzymała się gdzieś 100 lat temu. Ale tutaj dostaje "kopa" od połączenia ze spaniem jak kamień i poduszką twardą jak kamień. To krótki opis losu człowieka.

Spojrzenie prześwitem - zawahałem się, czy nie chodziło o przedświt, ale chyba tak jest dobrze. To nie jest patrzenie li tylko przenikliwe, a tym bardziej nie jest ono pomijające istotę. To spojrzenie nie znane dotąd światu.