O pewnym ślepcu

[alchemik]

Dość skryty,

choć wie, gdy dojrzeje,

ujawni się,

wyrósłszy ponad zieleń
równym, ciemnym kopcem.

Słońca nie kocha.

Kto się ze ślepców śmieje?
Kto płacze, że światło im obce?

Dnieje.

A on wciąż w swoim grobowcu
z mozołem drąży pod światem.

Łąka,

gdzieś nad nią szybują ptaki.
Na nieboskłonie obłoki prześwietlone złotem.

Na cóż mu barwy?
po co mu kwiaty?

I na cóż oczy, do kreciej roboty!?

[eka]

Ładny, łagodny rytm, po wersach się płynie. Choć tematyka sugeruje życie nieciekawe, wręcz szkodliwe (krecia robota) przedstawiasz ślepca z empatią, na zasadzie jego braku potrzeb rzeczy dodających światu urody.
Nietypowa bajka o smutnym jegomościu.

Zabrakło spacji w: po co.

[Alek Osiński]

A on wciąż w swoim grobowcu

Ano nie, to grobowiec z naszego punktu widzenia, a z kreciego za to szczyt
możliwości i kulminacja stworzenia - życie, życiu nierówne, a i słońce
nie w ten sam deseń każdemu przyświeca i ziemię ożywia, czasem
cele łącząc, czasem rozdzielając, podczas gdy strażnik jednako wszystkim
kluczami brzęczy...

[anastazja]

Nietypowa bajka o smutnym jegomościu.

Czytam inaczej niż eka. Myślę, że chodzi o ślepca, który nie jest empatyczny.

Na cóż oczy do kreciej roboty!?

-
Ślepiec kret? Czyli tchórz, donosiciel. Tak mi się czyta. Pozdrawiam.