ta jedna chwila...

[marta zoja]

białe szyby od mgły znużeń
a ja obmyta łzami jak rosą
o poranku między niebem
łaski a ziemią cierpienia

czy pachnę świtem i łąką
skoro wplatasz się we mnie
warkoczem ciągle niedokończonych
westchnień o tym co mogłoby

stać się promieniem na wyciągniętej
dłoni ku sobie brzaskiem drżeń
a wydłużone chmury spojrzeń
uzmysłowią znaczenia w blasku

oczu zapatrzonych w jedną chwilę

[Alek Osiński]

obmyta łzami jak rosą
o poranku między niebem
łaski a ziemią cierpienia

czy pachnę świtem i łąką
skoro wplatasz się we mnie
warkoczem ciągle niedokończonych
westchnień

Ten fragment jak dla mnie najlepszy.
Może rosa jest po to, żeby odebrać
właśnie ziemi trochę z wagi ciążenia i unieść
ją wraz ze słońcem? W każdym
razie łąka o świcie pachnie nadzwyczajnie
skórą, piołunem i wilgotnymi strzępkami
grzybni, autentycznie chce się
w nią wplatać...

Pozdrawiam