Scena kuchenna

[Alek Osiński]

Mógłbym przecież nie wiedzieć. To normalne
w tańcu. Melodia robi się piękniejsza, kiedy wnika
do krwi przy dźwiękach banjo - czekoladowy
Chrystus wkłada dzieciom do ust cukrowe anioły

z cienia i mgły. Mógłbym ciebie nie pamiętać,
ale co szkodzi, szepnąć na ucho. Wybacz diabłu,
że ogarek skrewił. Wyschła soczewica, którą
warzyłem dawno, kiedy w świadomości ziemi

nie było jeszcze pytań i sam zasłaniałem się
brakiem, przykładając głowę do gliny. Drżała
jeszcze mocniej niż moja, wilgotna jak zawsze,
kiedy dopiero się staje. Obecny

wśród młodych matek próbuję ostrożnie,
bardzo ostrożnie, głaskać włosy ich córek,
podczas gdy one wycierają ręce w fartuchy.

[em_]

kiedy w świadomości ziemi

nie było jeszcze pytań i sam zasłaniałem się
brakiem, przykładając głowę do gliny. Drżała
jeszcze mocniej niż moja, wilgotna jak zawsze,
kiedy dopiero się staje. Obecny

wśród młodych matek próbuję ostrożnie,
bardzo ostrożnie, głaskać włosy ich córek,
podczas gdy one wycierają ręce w fartuchy.
- ten fragment szczególnie przypadł mi do gustu,
całość, jak zwykle bardzo dobra.

[eka]

Scena kuchenna jest tak piękna w prostocie gestu, sacrum bez cienia patosu.


Przejście z pierwszej do drugiej strofy jak lot w inny wymiar, naprawdę zaskakujące, choć taniec, radość, czekoladowe anioły i banjo też przecież z tego tchnienia, z tej gliny.
Bardzo, bardzo... Alek.

[Alek Osiński]

Dzięki dziewczyny za wgląd...

[coobus]

Mogę tylko przyklasnąć. Scena niekoniecznie kuchenna. Myśli pięknie niosą. Czytanie tego wiersza jest przyjemnością.

[Nula.Mychaan]

Kurcze Alek, to jest właśnie to. Bardzo bardzo mi się podoba

[Alek Osiński]

Cieszę się, że się podoba. Dzięki za czytanie

[Henryk VIII]

ZASŁUŻONE , cały tekst super, najbardziej podoba mi się zakończenie, ale o tym pisała już Em. Także ten fragment:"Mógłbym ciebie nie pamiętać,
ale co szkodzi, szepnąć na ucho. Wybacz diabłu,
że ogarek skrewił. Wyschła soczewica,..."
Uczta dla koneserów!