kres na kres

[eka]

W tramwaju nr 2 – między mokrymi drzewami, co nam szły
zuchwałym lasem, a dziś spływają po stronie szyby,
uśmiechasz się z pustego fotela naprzeciwko.
Jesteś, jak dobrze że
jesteś – mówię.

Sięgasz po mnie, na dłoniach wiruje bliskość, ta spod kresu,
i nie chce kończyć przez powietrze
gęste – przebija się, blednie:

Byłam.


https://www.youtube.com/watch?v=H2QUOBEuFkc

[Fałszerz komunikatów]

Wspaniała ekfraza chwili, Ewuniu
Peelka spotyka się z peelem w tramwaju. Na zewnątrz ten sam krajobraz z przeszłości, lecz tym aura jest inna niż wtedy, gdy ostatni raz się spotkali. Myślę, że można to "spływanie" tłumaczyć dosłownie, jak i metaforycznie, jako etap pogrążania się peelki w zadumie.
Ciekawe jest to zaznaczenie kresu, który nałożył się na tytułowy kres z Twego wiersza, jak klisze z wciąż oglądanej fotografii.
Zatrzymana chwila w pamięci peelki trwa. Tylko krajobrazy codzienne się zmieniają.
Gratuluję wiersza, a przede wszystkim wersyfikacji, choćby z tego fragmentu:

Jesteś, jak dobrze że
jesteś – mówię.

[Alek Osiński]

W tramwaju nr 2 – między mokrymi drzewami, co nam szły
zuchwałym lasem, a dziś spływają po stronie szyby,
uśmiechasz się z pustego fotela naprzeciwko.
Jesteś, jak dobrze że
jesteś – mówię.

bardzo mi się podoba ta część, bardzo namacalny brak,
druga część wprowadza trochę zawirowania

przez powietrze
gęste – przebija się, blednie:

Byłam.

"Przebija się, blednie" jednocześnie odbierane
znaczy tyle co odchodzi,
w tym kontekście "Byłam" zaznacza się
przynajmniej w moim odbiorze,
jakby już nieaktualne, a to chyba znaczy "jestem"

więc przekaz w sumie pozytywny
ale nie jestem do końca pewien,
czy akurat o to chodziło...

[eka]

Dzięki Piotrek Chwilę to trwało... ale wersy zatrzymują ją.

więc przekaz w sumie pozytywny

Tak, późniejsze zwątpienia przegrały.

[iTuiTam]

Przechadzka po wspomnieniach o lesie zamieniona w płaczącą deszczem szybę, na której rozmywa się obraz.
A jednak to wszystko jest.
Zamykasz oczy, wyciągasz przed siebie dłonie i jest jak wtedy.
Byłam, ale też jestem, bo pamiętam.

I na kres powinien kiedyś przyjść koniec.
Po przejściu...


cieplutko pozdrawiam, Ewo
(już niedługo wrócą moje Rubinki)