Owadowi zatopionemu w szkle nie odrosną utracone czułki

[Gloinnen]

(...) a któż by tam patrzył na godzin połamanych stos (...)
/J. Czechowicz

Przedwiośnie. Wiatrołap rozgrzany słońcem,
aż szkło się wewnątrz upłynnia, niknie zarys ciała.
Imiona, barwne smugi, obłęd uwiecznił
nie wiadomo dla czyich oczu, w miedzianej
ciszy.

Tę przestrzeń tak łatwo się tłucze, by zmieszać
kolory w garści okruchów. Mocne ściśnięcie
dłoni - i znowu czerwień jest ciekła, podchodzi niebu
do kolan.

Gorączka z chłodem na przemian.
Głębia za cienką ścianą,
tak zmyślona, że nikt jej nie widzi.

W bezużytecznych klepsydrach
bezruch. Nigdy więcej. Lepkość stopionych
prześwitów nie przepuszcza w żadną stronę
ziarenek, płatków, drobin. Dno może stać się
szczytem, jeżeli ktoś zechce odwrócić
lecz przecież nie ma odwrotu

od języka, w którym wybucha
rozkład. Zima go powstrzymała,
ciepło tylko przyśpiesza.

Roztrzaskam, roztrzaskam te szkiełka.
Nie będzie, nie będzie już słowa.



____________________
Glo.

[alchemik]

Sam tytuł mówi wszystko, niemal.

Owad we szkle, czyli zastygły w czasie.
Czułki to możliwość badania świata i innych owadów, przekazywania i odbierania emocji.

I rozwinięcie.
Przedwiośnie to nadzieja. Możliwość początku, potencjał wiosny.
A w wiatrołapie pamięć się łapie, a nie wiatr.
I raz płynie to szkło nagrzane promieniami słońca/miłości, a raz zastyga z tobą w środku.

Nie ma czasu, niepotrzebne zegary, klepsydry. Od lepkości dni w poszukiwaniu uczuć, do ugrzęźnięcia w ustalonej, szklistej tafli. Ciekawie użyty rekwizyt klepsydry. Jako czasomierz, ale również, pokazuje interwały odwróconych sytuacji. Jak maksyma i minima sinusoidy, a może szczyty i doliny stanów depresyjno maniakalnych. I wszelkie inne szczyty i doliny, choćby te w miłości. A to zawsze jest ruch. Gorzej z hibernacją, zatopieniem w szkle.
I słowa, które nie tworzą, a sączą jad rozkładu. Hibernacja jest dobra dla niepamięci, ale to nie jest życie. Trzeba roztrzaskać szklaną klatkę, choć istnieje obawa bólu i raniących odłamkami słów.
Ale czy odrosną czułki?

[lczerwosz]

Nie będzie, nie będzie już słowa.

Będą.
Inne.
Zawsze tak jest.

[Alek Osiński]

Roztrzaskam, roztrzaskam te szkiełka.
Nie będzie, nie będzie już słowa.

chyba nie warto roztrzaskiwać. słowa wprawdzie siłą
rzeczy lubią budować mury, ale bez nich, o co
właściwie można by się oprzeć?

[Bożena]

piękny, emocjonalny wiersz-

(...) a któż by tam patrzył na godzin połamanych stos (...)

- jednak te połamane godziny nas kształtują- co byśmy znaczyli bez nich? to tak jakbyśmy stracili pamięć- może warto więc czasem spojrzeć za siebie i kierować się własnym doświadczeniem- choć wtedy gdy życie dawało nam po d... najczęściej dochodzimy do wniosku że- quote="Gloinnen"]Roztrzaskam, roztrzaskam te szkiełka.
Nie będzie, nie będzie już słowa.[/quote]- zwątpienie towarzyszy nam prze całe życie, ale dopóki piłka w grze to wszystko jest możliwe

podoba mi się elegancki styl wiersza-

[Adela]

Odbieram ten wiersz jako kalejdoskop przedwiośnia. Świetny tytuł. Jestem pod wrażeniem, jak ładnie słowa kwitną pod twoją klawiaturą;), czasami wyrywasz im skrzydełka, a czasami topisz w szkle. To piękna poezja.
Pozdrawiam,
A.

[Hosanna]

dla mnie tak

nie ma odwrotu

od języka, w którym wybucha
rozkład. Zima go powstrzymała,
ciepło tylko przyśpiesza.

Roztrzaskam, roztrzaskam te szkiełka.
Nie będzie, nie będzie już
słowa