Niknąca sylwetka świata

[Sede Vacante]

Spokojnie.
Nie musisz popychać, ponaglać, zaklinać.
Już się szykuję do drogi...
Już pakuję kamienie w plecak.
Już sprawdzam rozkłady anielskich rydwanów.
Już napisałem list...

Wiem. Nie powtarzaj.
Wbiły się we mnie te drzazgi ze słów,
tysiąc razy.
Pamiętam każdy z szeptów niezliczonych pożegnań
i niezliczone, zachłanne powroty.
Malejącą sylwetkę mojego świata,
smutne spojrzenie.
Żal,
gdy mówiłaś, że tak będzie dobrze.

Gaszę latarnie, niech idą spać szczęśliwi.
Niech prześpią moją agonię.

Już nie widzę cię prawie.
Malejesz w oczach, niepewnie stawiając kroki.
Gwałty pocałunków stęsknionych,
rąk twoich najazdy,
łapczywie wchłaniane minuty,
we łzach zamieszkały.

Spokojnie.
Już spakowałem złudzenia.
Ostatni list, znajdziesz pod ziemią.

[eka]

Żal peela, naprawdę.
Bardzo jego zrozumienie postawy adresatki i ból z tym związany są widoczne.
I na tym skończę.