***(Noszę na sobie)

[barteczekm]

Noszę na sobie
perfumy
z Izby Przyjęć.

Ściśnięte pasami
pachną wizerunkiem starca.

Sale zagłuszane światłem
wydają podziemną prasę.

Piszą na temat wojny,
która rodzi
kolor
odbity na skórze.

Idą bohaterzy nowej propagandy.

Staję się absurdem,
uciekam naśladując cwał.

Myślą jestem przy matce.

Zdrapujesz mi oczy.

Spokojnie
poprawiam scenariusz

w oparciu o
słuszną płodność
z kadru Riefenestahl.

[Alek Osiński]

Pierwsza strofa b.dobra
ale z drugą już mam kłopot,
bo jej zapis jest taki,
że nie do końca wiadomo
do czego odnieść pojęcia

np. "ściśnięte pasami" można
odnieść zarówno do perfum
jak i izby przyjęć - podobny poziom abstrakcji

i kolejne strofy wydają mi się zbyt
oderwane, wątek rwie się przy czytaniu,
właściwie to pierwsza najlepiej
mi się wiąże z ostatnią strofą,
to jest dobry konkretny, obraz

Noszę na sobie
perfumy
z Izby Przyjęć.

w oparciu o
słuszną płodność
z kadru Riefenestahl.

Jakby głos człowieka
uwięzionego w kadrach
reżyserowanej historii...

Pozdrowienia

[Marcin Sztelak]

Mimo wszystko pomyślałbym nad konstrukcją wiersza, bo ciekawy a jednak ta enteroza nieco mnie odrzuca. I koniecznie tytuł - oczywiście jak dla mnie, bo fanem tytułów jestem.

Pozdrawiam.

[barteczekm]

Marcin zdecydowanie konstrukcja kuleje. Szkoda, że w prezentowanych wierszach nie ma opcji dodania czegoś od siebie. Czegoś na kształt wstępu lub chociażby daty, miejsca. Poezja to przecież nie tylko sucha forma. Ma kontekst którego do końca nie ujmie wiersz. To stary wiersz. Z czasów, gdy dużo jeszcze było kulawe. Ale czy zmieniać po czasie widząc dawną niepełnosprawność tekstową? Czy będzie jak wtedy prawdziwe choć nie idealne? To pytanie. Wielkie dzięki, że się nad tym pochyliłeś. Pozdrawiam

[ELKA]

Noszę na sobie
perfumy
z Izby Przyjęć.

Ściśnięte pasami
pachną wizerunkiem starca.

Sale zagłuszane światłem
wydają podziemną prasę.

Piszą na temat wojny,
która rodzi
kolor
odbity na skórze.

Dla mnie, tu jest cały wiersz. I jest świetny.

Staję się absurdem,
uciekam naśladując cwał.

Myślą jestem przy matce.

Zdrapujesz mi oczy.

Spokojnie
poprawiam scenariusz

w oparciu o
słuszną płodność
z kadru Riefenestahl.

A tu jest drugi wiersz, też dobry, ale nie tak, jak pierwszy.
Niemniej jednak, to tylko moja opinia, z którą absolutnie nie musisz się zgadzać.

Pozdrawiam.elka.

[em_]

Jak dla mnie wiersz na duży plus.
Bez silenia się na wyszukane metafory, a jednak zastanawia.

[barteczekm]

Dziękuję Em i Elka.

[karolek]

.

[Alga]

Noszę na sobie
perfumy
z Izby Przyjęć.

Ściśnięte pasami
pachną wizerunkiem starca.

To już zaciekawia, wciąga w inny świat.

Wracam do tego wiersza już kolejny raz. Jest pozrywany, świetnie się zaczyna, środek jakby z innej narracji i końcówka rewelacyjna.

Sale zagłuszane światłem
wydają podziemną prasę.

Piszą na temat wojny,
która rodzi
kolor
odbity na skórze.



Staję się absurdem,
uciekam naśladując cwał.

Myślą jestem przy matce.

Zdrapujesz mi oczy.

Spokojnie
poprawiam scenariusz

w oparciu o
słuszną płodność
z kadru Riefenestahl.

Puenta i wojna rodząca kolor na skórze każe myśleć o obozie, piętnie cierpienia. Albo o tym, co jest nasza wewnętrzna wojna, naszym własnym obozem z numerem seryjnym życia. Czy choroby?

Jeszcze będę wracać.

Pozdrawiam