pielęgnujemy korzenie echa

[em_]

pielęgnujemy korzenie echa
gubimy powtarzalność roślin
zimno jest
i ciepło
księżyc geometrycznie niepoprawny

fizyczna przestrzeń domyka się w szczelinach rąk
- nie odpowiedzi się liczą lecz pytania -
jak mogła w ustach wyrosnąć przepaść

i dziki krzew który ją zaślepia

słucham tego drżenia w głosie
łamanego powietrza
a to przybiera kształty liter marznących w ogniu
nagłych

[Marcin Sztelak]

Mam wrażenie, że wiersz jest niedopowiedziany, urywa się gwałtownie. Może zresztą taki był zamysł, bo nagłych. Bardzo ciekawe, nośne metafory.

Pozdrawiam.

[barteczekm]

Przyciągnął mnie tytuł - to też sztuka tak umiejętnie go dobrać - tę wizytówkę wiersza, która jednocześnie ma sprawić aby czytelnika zaintrygowało co jest w środku i jednocześnie aby ten "środek" nie zawiódł wytworzonych oczekiwań. I tu nie zawiódł. Wręcz odwrotnie. Zaintrygował jeszcze bardziej. I tak jak pisze mój poprzednik zrywa się na końcu ale to jeszcze bardziej intryguje czemu i dlaczego akurat w tym momencie.

"pielęgnujemy korzenie echa" - niezwykła perełka na samym początku

"jak mogła w ustach wyrosnąć przepaść" - równie perłowo.

pozdrawiam

[Alek Osiński]

pielęgnujemy korzenie echa
gubimy powtarzalność roślin
zimno jest
i ciepło
księżyc geometrycznie niepoprawny

fizyczna przestrzeń domyka się w szczelinach rąk
- nie odpowiedzi się liczą lecz pytania -
jak mogła w ustach wyrosnąć przepaść

i dziki krzew który ją zaślepia

Wybacz Em, ale dla mnie na tym się kończy
wiersz - za to w tym kształcie piękny jest,

dziki krzew, który zaślepia przepaść
jest kapitalny - coś na miarę przynajmniej
Emily Dickinson

[anastazja]

U Ciebie zawsze jest coś do zamyślenia - em_

[em_]

Dziękuję wszystkim

[Henryk VIII]

Witaj,
wiersz Twój trafia do mnie - piszesz:" pielęgnujemy korzenie echa"; zaiste.
Metaforyka magiczna.
JA NIE CZUJĘ UCIĘCIA - UWAŻAM, ŻE ZAKOŃCZENIE JEST JAK POWINNO; TAK MIAŁO BYĆ