Mimo wszystko.

[Karma]

Z cyklu: Igiełka.





Niedzielę się w parkach.
Poranki zdają się nie mieć żadnych znaczeń,
odkąd przyszłaś, przebrana w stokrotkę
- bo żółty, to przecież obiad we dwoje,
wśród szelestu chmur, po których stąpasz boso.

Stąpamy.

Niebo łaskocze nam podniebienia,
jakby na złość - dla żartu.
Bliskoznaczność, w odniesieniu do nas
rumieni się i chowa głowę w piasek,
a potem jeszcze posypuje sobie plecy
i czeka aż zmoknie dostatecznie, tak do końca.

Tuż po naszej myśli.

[tabakiera]

Służy Ci, Jagodo, uczucie.
Rozjaśniłaś się, rozpromieniałaś.

Niedzielić się - piękne, stare słowo, już prawie zapomniane.

Zmiana liczby (stąpasz, stąpamy) ukazuje, że peel jeszcze jest przyzwyczajony do samotności, ale uczy się życia we dwoje i bardo się z tego cieszy (to za mało powiedziane).

"Bliskoznaczność, w odniesieniu do nas
rumieni się i chowa głowę w piasek" - cudnie ukazana nieśmiałość.

Zachowujesz oryginalność metaforyki, ale dostrzega się radość i nadzieję. Chyba nawet szczęście.

Gratuluję, wreszcie promieniejesz.

[Karma]

Weź mnie nie strasz, bo ja może w ciąży jestem?!
A wolę kobiety, więc jak to tak!? :P

Istnieje takie słowo jak niedzielę? Zupełnie nie miałam o tym pojęcia. Sama sobie je wymyśliłam w odniesieniu do podziału.
Hm - i tak jest tylko moje!

[tabakiera]

Nie bój bidy, wychowasz.

Niedzielić się oznacza radować się, świętować. Wyszła piękna wieloznaczność.

[alchemik]

Nowy cykl, Jagódko?

Ładnie. I nieco odmiennie. Oczywiście, to wciąż w Twoim stylu, bo inaczej być nie może.
A jednak, czuję w wierszu zupełnie inne emocje niż dotychczas. To nie wspominki i rozdrapywanie metaforycznych ran. To raczej nie tęsknota, ale nowe zauroczenie tu i teraz. Igiełka w sercu.
Parkowo altanowy, o zbliżeniu. Typowa liryka miłosna ubrana w specyficznie Twoje wyrażenia. Niedzielę się oznacza radosną kanikułę w przeciwieństwie do nie dzielę się, bo ty tu dzielisz się. Uczuciem, które Ciebie dopadło.

Jurek

[Niedzisiejszy]

Miłość prawdziwa, po wielu miesiącach tęsknoty zawsze jest ogromną radością
Wcześniej poranek to było coś okropnego, powrót do piekła świata piekła samotności, samotny obiad, i pewnie chmury odległe, które wcześniej tylko wzbudzały smutek.
Coś o tym niestety wiem, i dobrze wiem jaką radość daję ta nowa Miłość, dzięki której nie liczy się nic, tylko Ukochana Osoba.
Bardzo piękna sytuacja liryczna, pełna erotyzmu, a zarazem melancholii, i nie wiem, czy dobrze odczytałem, tęsknoty?
Pozdrawiam, i życzę Autorce by niedługo miała co ranek ukochaną osobę przy boku

[Karma]

Niedzisiejszy - autorowi. Jestem facetem. Co do reszty, to zgadza się. Dzięki.

Cóż, Jerzy - Doroto - to ja nawet nie wiem, jak bardzo trafiłem tym stwierdzeniem. A wydawało mi się, że to kolejny mój neologizm, do kolekcji - wart zapamiętania i używania więcej niż raz.

To fakt - z czego nie zdawałem sobie sprawy, ze aż tak jak dziś rano - zakochałem się, cholera jasna. Powiedzmy, że w końcu bez perturbacji, chociaż to 'powiedzmy' jest tu kluczowe, bo to powiedziane cholernie na wyrost. Niemniej, jak na ten moment - jestem najszczęsliwszym facetem na Ziemi. Super, że to wszystko w tym widać.

Nowa miłość, nowy cykl - chociaż Struktura Szkła nie była pisana z milości, a przyjaźni i sympatii. A Żywiołak jest dla mojej zmarłej babci.

Fajnie trafić w końcu na coś pozytywnego.

[Marcin Sztelak]

Wiosna, miłość - i tak bywa (oby jak najczęściej zresztą). Dobry wiersz miłosny, nie przesadzony.

Pozdrawiam.

[eka]

Więcej niż gram wspólnie połykanego, jasnego, mokrego nieba.
Pozytywne emocje budzi wiersz, urzeka rozbudowana personifikacja bliskoznaczności.
Igiełka nie ma zasadniczego przymiotu igły.
"Praca po przełamaniu" zaznaczona w tytule.
Z przyjemnością pochyliłam się nad piękną konstrukcją, liryku.
Pozdrawiam.

[Karma]

Dzięki Marcin.

Ewo - więcej niż tona nawet. Jak podzielić na pół, to da radę udźwignąć.
Dzięko za czytanie.