za wersami

[anastazja]

Uroczy wiersz. Pachnący mchem i paprocią. Temat zgrabnie wkomponowany - za wersami może zdarzyć się wszystko.
Pozdrawiam

[eka]

Dzięki, Ann.

Masz rację, nie doceniamy możliwości zaistnień o nazwijmy to małym prawdopodobieństwie, a przecież nie statystyki rządzą światem.

[Eärendil]

ładny i zmysłowy obrazek, fajne przerzutnie.

[eka]

Starałam się
Dzięki za zauważenie przerzuceń.

[Henryk VIII]

Eko, dziękuję za letni, magiczny wręcz klimat. Piszesz:" leśne oczko
przy sitowiu cicho
kluczą sarnie ścieżki" - chce się tam powędrować.
Wzruszyłaś nie tylko wodę, ale i czas, i przestrzeń - (poza) wersami...
h8

[Gloinnen]

Myślę, że piękno zawsze będzie w jakiś sposób nieuchwytne. Zresztą, nawet jeśli dla Ciebie tekst będzie idealnie mimetyczny, nie musi być taki dla odbiorcy. Nie wiesz, jakie znaczenia przypisuje on słowom w swojej głowie, jakie skojarzenia przychodzą mu na myśl, w jaki sposób kształtowała się w jego umyśle pamięć słów i ich sensów (pierwotnych, wtórnych)...

Wydaje mi się, że postrzegasz poezję bardzo "perfekcjonistycznie" i uniwersalnie, jakbyś chciała dotrzeć do jakiegoś wspólnego kodu, idealnego, wszechopisującego. Tymczasem poetycki język jest zawsze podróżą do takich miejsc, gdzie jeszcze nikt nie dotarł i każdy na nowo - zarówno Autor, jak i czytelnik - musi je nazwać i uporządkować. A że te miejsca są jak terra incognita - nie wystarcza nam powszechnie używany, utrwalony i ogólnie uznany system. To dlatego potrzebujemy metafor - aby nadać miano temu, co dopiero odkryte.

Przepraszam za tę dygresję, trochę nie na temat. Jednak sądzę, że Twoje poczucie klęski bierze się właśnie - przynajmniej częściowo - z tej świadomości, iż nie ma takiego kodu, w którym da się wszystko jednoznacznie i prosto powiedzieć. Ale gdyby istniał, to niepotrzebna byłaby nam poezja w ogóle, przynajmniej poezja rozumiana jako poznawanie świata słowem.

A wydaje mi się, że doskonale czujesz sama to, iż słowa są jak jeszcze jeden, dodatkowy zmysł, z którego korzystanie nie jest wcale oczywiste i łatwe. I - podobnie jak nikt nie patrzy tak samo na daną rzecz - nie ma dwóch jednakowych interpretacji, odbiorów i odczytów.

[Ania Ostrowska]

bardzo mi się podoba, bo jest prosto, naturalnie, bez kombinowania i udziwniania, a przecież aż sama ręka się wyciąga żeby dotknąć tego obrazu i poczuć pod palcami to wszytko, co malujesz słowem. Brawo

[eka]

Wasza Wysokość, Aniu - bardzo się cieszę z takiego odbioru.


Glo, dziękuję za te wszystkie, niezwykle interesujące dla mnie dygresje. Zobaczyć swoją pisaninę Twoimi oczami, czuciem słowa - ważna dla mnie synteza.
Zaskoczyłaś.
Kilka Twoich spostrzeżeń wyzwala we mnie chęć polemiki, ale moja subiektywność potrafi przystać na szczere spojrzenie spoza siebie. Bardzo cenną chwilę mi podarowałaś.
Uściski.