lektyka

[Qń Który Pisze]

epifania wielkiej gnuśności na nieboskłonie
zwiastuje jeźdźca na czarnym koniu
a ja całkiem spokojnie popijam mokkę
w majolikowej filiżance i namierzam ucho
jakby szukając ocalenia przed samą sobą

negocjuję z duszą dawkę toksyny
potrzebnej do samozagłady pragnień
pytam ile waży serce brutto
zawinięte w śniadaniowy papier
i pakuję je na drogę donikąd

nic nie waży i nigdy się nie odważy
odjeżdżam w kolorowym palankinie
niedaleko z punktu widzenia wieczności
dźwigana przez galerników życia
których sama jestem matką

[Alek Osiński]

U Ciebie Qniu zawsze bogato w ornamentykę i
ozdobne kroki, się nie czepiam bo wiem, że niektórzy
to po prostu lubią, ale tu np.

negocjuję z duszą dawkę toksyny
potrzebnej do samozagłady pragnień
pytam ile waży serce brutto
zawinięte w śniadaniowy papier
i pakuję je na drogę donikąd

imo, można się spokojnie obyc bez grubasków
i to nawet z korzyścią dla rytmu

Pozdrawiam

[Aldona Latosik]

No i tu mi zadałeś pytanie. No właśnie ile waży to serce zawinięte w papier, a ile galernicy by za dźwiganie wzięli

Ciekawe metamorfozy, a i całość przypadła mi do gustu

z pozdrowieniami

[anastazja]

Qniku - serce w opakowaniu musi wyglądać ciekawie, gdyby tak jeszcze kokardką potraktować? He, he, żartuję, a wiersz jest faktycznie bogaty. Różnorodność metafor otwiera wyobraźnię.

Pozdrawiam








Ponoć netto, waży trzy gramy, jeśli dobrze pamiętam Aldonko

[Miladora]

To ja też, Qniek, mam małe sugestie.

- epifania wielkiej gnuśności na nieboskłonie - potrzebne to "wielkiej"?

- a ja całkiem spokojnie popijam mokkę - "całkiem" też jest moim zdaniem zbędne.

Natomiast "samozagłada pragnień" to coś innego, niż "samozagłada". To bym jednak zostawiła (przepraszam, Aluś, za opozycję).

Intrygujący w sumie wiersz i bardzo ciekawy obraz mi otworzył.

Dobrego

[Gloinnen]

potrzebnej do samozagłady pragnień

"potrzebnej pragnieniom do samozagłady" ---> proponuję takie rozwiązanie do spornego fragmentu. Zachowana zostaje Twoja myśl, a nawet - powiedziałabym - można ją jeszcze bardziej wzbogacić, wprowadzając dodatkowo personifikację.

pytam ile waży serce brutto
zawinięte w śniadaniowy papier
i pakuję je na drogę donikąd

"pakuję je na drogą donikąd" - według mnie wers doskonale mógłby się obyć bez "i".

których sama jestem matką

Tutaj dla mnie wątpliwy jest zaimek "sama". Chociażby ze względu na powtórzenie z tym wersem:

jakby szukając ocalenia przed samą sobą

Moim zdaniem można zapisać to w ten sposób:

"których jestem matką" ---> po prostu.

Lub:

"których jestem jedyną matką"
"których jestem samotną matką" ---> jeżeli chcesz położyć nacisk na "sama" właśnie w znaczeniu wyjątkowości, osamotnienia...

"których jestem właściwą matką"

itd.
Można pokombinować, poszukując większej precyzji ujęcia.

Ogólnie wiersz jak dla mnie nie jest powalający. Trochę chyba przerost formy nad treścią, a zamotanie słowne powoduje, że na pierwszy rzut oka wydaje się tekstem o wszystkim i o niczym. A szkoda, bo kilka refleksji celnych, jak chociażby to:

pytam ile waży serce brutto
zawinięte w śniadaniowy papier
i pakuję je na drogę donikąd

Oraz:

odjeżdżam w kolorowym palankinie
niedaleko z punktu widzenia wieczności
dźwigana przez galerników życia

Niby to już wszystko było, ale każdy wcześniej czy później zdaje sobie sprawę z kruchości naszej kondycji we wszechświecie. Vanitas vanitatum...

Pozdrawiam,


Glo.