Requiem dla szkła

[Marcin Sztelak]

Liście grabieją na wietrze,
jak tu wyciągnąć rękę na powitanie
kiedy obsikana.

Nie ma nic bardziej skończonego
niż dureń szukający szczęścia
w nocnych sklepach.

Napijmy się ze wspólnej butelki,
nie zarazisz się dziecinną wyobraźnią
Łączy nas tylko bezsenność
i pragnienie.
Bracie na zawartość kieszeni.

Pewnie nawet w człowieczeństwie,
tylko ile może być warte
kiedy świta
i braterstwa zaledwie na dwa palce.

[Alek Osiński]

Słyszałem o zwyczajach sikania na ręce, podobno to dobre dla skóry,
a mocz potrafi leczyc najgorsze choroby, wiersz jednak nie o tym, a raczej
o ucieczce w alkohol w poszukiwaniu braterstwa, tak jest jak się pije
z nieznajomymi, na końcu przeważnie przychodzi zawód, lepiej chyba naprzód
znaleźc braterstwo a później je pieczętowac...jeśli to w ogóle....możliwe?

Pozdrawiam

[Miladora]

W niedoli jesteśmy braćmi, często właśnie braćmi w butelce, gdy uciekamy od siebie, chociaż jedynym łącznikiem jest wtedy bezsenność, pragnienie i zawartość kieszeni.

tylko ile może być warte
kiedy świta
i braterstwa zaledwie na dwa palce.

Świetna pointa.

[Marcin Sztelak]

Właściwie to wiersz z życia wzięty, ostatnio na bezsenność cierpię i zdarzyło się i tak.
Braterstwo mocno tymczasowe ale podnosi na duch, choćby i dlatego że zauważamy iż ludzie jeszcze istnieją i nie jesteśmy tak całkiem sami...

[Miladora]

iż ludzie jeszcze istnieją i nie jesteśmy tak całkiem sami...

To prawda. Czasem można się czuć jak bezludna wyspa. Nawet siebie się nie poznaje.
Obecność drugiego człowieka potwierdza wtedy istnienie.

Dobrego, Marcinku

[sheCat]

Ciekawy tytuł i jeszcze ciekawsza zawartość. Bardzo dobre czytanie.
Pozdrawiam :)

[Gloinnen]

Podoba mi się. Jest w tym wierszu coś głębokiego. Ostatnio miałam podobne złudzenie, gdy stałam późnym wieczorem w monopolowym po pół litra - w towarzystwie różnych ciekawych indywiduuów. I pomyślałam sobie, że łączy nas nie tylko bezsenność, pragnienie, noc, samotność. Najprawdopodobniej w innych okolicznościach odwróciłabym się na pięcie od tych meneli, ale wyjątkowość pory i sytuacji wzbudziła we mnie jakieś takie dziwne uczucie, że wszyscy płyniemy z tym samym prądem - tęsknot, niewypowiedzeń, niepokoi, lęków, porywów. Różnie sobie z nimi radzimy. Jedni piszą wiersze, inni muszą dać komuś w mordę. A flaszka jest jakby... uniwersalna, taka sama dla wszystkich...

Glo.