Poletka doświadczalne

[Gloinnen]

Poletka doświadczalne



I.

gdyby tak można było
jeszcze raz każdy miesiąc
krok po kroku między przypadkami
luźno powiązanymi

zanim
z butów wylezie słoma

wszyscy już dawno odgadli
tylko mnie się jeszcze wydaje



II.

nie chcę tego z baldachimem
wybieram madejowe
moja najważniejsza zasada przez całe życie
tylko przymykam oczy



III.

owocowe drzewka nie chcą się przyjąć
w ziemi przed domem wszystkie wydałam
na uschnięcie

nie umiem zatrzymać
ani ludzi ani sezonów

jeden drugiego brzemiona
wystawia na pośmiewisko
w kompostowniku

czernieją korzenie grusz



IV.

na palcach pęcherze jeszcze
od stylisk po wykopkach
pękają
kochające serca jak ziemniaki
przykryte szarzejącym żarem

i to można zapisać tak po prostu
niech gnije zapomniane na kartoflisku



____________________
Glo.

[Alek Osiński]

nie chcę tego z baldachimem
wybieram madejowe
to moja zasada przez całe życie
tylko przymykam oczy

Cholera, i mi się przypałętał ostatnio wiersz z łóżkami,
o ziemniakach już wolę nie wspominać,
chyba mamy jakąś podobną fazę

Pozdrawiam

[Withkacy]

Gdyby tak sobie byłoby można, pewnie nic by się nie zmarnowało, zgniło na kartoflisku. Dopóki co, w naturze jest doświadczać, choćby z ciekawości. Raz wóz, raz pod wozem i nikt pchać go nie zawsze pomoże. Nie potrafię wyróżnić, która strofa mi się podoba, wszystkie mnie poruszyły. Myślę, że pisałaś ten wiersz z dużą nostalgią i stąd ten dobry przekaz dla mnie. Tak sobie teraz myślę i jeszcze pomyślę i wrócę poczytać.

[ble]

Piękne poletka doświadczalne. Najbardziej część III i serca pękające jak ziemniaki w resztkach ognia. To piękne. I jak napisał Withkacy, wiersz głębokoprzyswajalny.
Pozdrawiam

[Nilmo]

To jest to o czym niedawno pisałem. Wiersz o przemijaniu, wspomnieniu, refleksji (choć to niby "gdybanie")...zazwyczaj nuda -"stoję w oknie i popijam dżin".
A jednak można i trzeba o tym wciąż pisać. Właśnie tak. Nie opisujesz Gloin stanu samej siebie. Tworzysz obrazy, obrazy ciekawe w których dyskretnie podrzucasz siebie czy podmiot wiersza.
To nie woła - hej spójrz na mnie! Zwłaszcza od III, uschnięte drzewka ,spracowane dłonie, zapach pieczonych ziemniaków (czuję to) tworzą klimat smutku, zamyślenia i jakby goryczy.
Mając taki klimat nie jestem zmuszony patrzeć na co mi ktoś wskazuje palcem, mogę się w niego wtopić, być Tobą, zabrać ci ten wiersz i w nim żyć. Bo dopiero wtedy odczuwam co Ty możesz odczuć. Tak to chyba powinno działać.
Dziękuję.

[anastazja]

...mogę się w niego wtopić, być Tobą, zabrać ci ten wiersz i w nim żyć. Bo dopiero wtedy odczuwam co Ty możesz odczuć. Tak to chyba powinno działać.


Dokładnie tak czuję, jak pisze Nilmo wszystko co jest w tekście jest tak realnie, iż, widzę, te wykopki, pęcherze (tak było, w metaforze i w realu) czuję wiersz sobą. Nie wiem, która zwrotka lepsza, wszystkie mówią, choćby wplecione łóżko,...przez całe życie itd.

Pięknie zagrałaś na uczuciach.

nie chcę tego z baldachimem wybieram madejowe
moja najważniejsza zasada przez całe życie
tylko przymykam oczy