roztropy

[ks-hp]

Umysł płynnieje, spływa pasmami do
rąk. Irina zbiera lilie, puszcza się z nimi
na drugi brzeg - nie wie, że ścięte
w lód rzeki pękną za rok; że śnięte

szkielety ośnieża martwa akwarela.
Pierwszy raz widzi zimę. Ma błękitne
dłonie i oczy, przekrwiony horyzont nad

ptakami; zamyka je kluczem w urwiskach
południa. Wolałaby być atlasem,
mieć w sobie wszystkie mapy, podtrzymywać
niebo przed zapaścią.

Staje na krawędzi, dostrzega oko; wierzy,
że słońce wkrótce się rozpłacze, przetopi ziemię
w stada mew -
i wtedy ona pójdzie za ich krzykiem.



____________________
cykl: syberiada

[Gloinnen]

Wiersz - jak zwykle u Ciebie - piękny. Cieszę się, że rozwijasz rosyjski cykl. Obrazowanie poetyckie pierwszorzędne. Urzekła mnie wizja przemieszania ze sobą pór roku:

Irina zbiera lilie, puszcza się z nimi
na drugi brzeg - nie wie, że ścięte
w lód rzeki pękną za rok; że śnięte

szkielety ośnieża martwa akwarela.

Każda metafora tworzy zamkniętą całość. Sporo w tym tekście surrealizmu - gdyby ktoś podjął próbę namalowania stworzonych przez Ciebie obrazów. Cecha charakterystyczna surrealizmu - czyli odzwierciedlanie rzeczywistości snu, podlegającej zwariowanej logice niczym nieskrępowanych zmysłów i wyobraźni - w tym tekście wydaje mi się wyjątkowo silnie wyeksponowana, chociażby w takich frazach, jak:

śnięte

szkielety ośnieża martwa akwarela.

słońce wkrótce się rozpłacze, przetopi ziemię
w stada mew -

Mam jedną uwagę.

Wolałaby być pieprzonym atlasem,

Wulgaryzm wyjątkowo nie pasuje mi do Twojej poetyki, a zwłaszcza do płynnych, lirycznych obrazów, które kreślisz wcześniej i później.
Z tym atlasem - ciekawie poszedłeś w kierunku odniesień mitycznych (Atlas dźwigający firmament). Z reguły słowa niecenzuralne w wierszach mnie nie rażą, ale pasują do zupełnie innej stylistyki. "Roztropy" - to zupełnie inna bajka.

Tytuł - połączenie "roztropności" z "roztopami", czyli dwóch żywiołów: zestawiasz naturę i ludzki rozum. Sięgając głębiej - człowieka i siły przyrody. W poincie - "pójście za krzykiem mew" - może skojarzyć się ze śmiercią, czyli z momentem, który niweluje rozdźwięk pomiędzy tym, co metafizyczne, a tym co biologiczne.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Wolałaby być pieprzonym atlasem,
mieć w sobie wszystkie mapy, podtrzymywać
niebo przed zapaścią.

Mam podobne odczucie jak Glo. czytając, wiersz delikatny i nagle skok w dół, tak czuję.
Jednak całość cudowna, ubrana w piękne słowa - ukłon

[Alek Osiński]

e, nie, dla mnie oczywiste efekciarstwo...sorki

[ks-hp]

Macie rację, też zastanawiałem się nad koniecznym bądź nie udziałem tego słowa w wierszu - usuwam więc. Pozdrawiam i dzięki!