mocne zapachy

[Janusz Pyziński]

jak śmierć do życia przyrósł mi do pleców
skrzyżowany ciężar tamtych chwil
w których drzewa szepcą jeszcze moje imię
kłuje niedojrzały agrest
i pachną pęczki fiołków skryte w rzeczywistość trawy

tylko siewca z obrazu Van Gogha
i przydrożny Chrystus ciągle tacy sami
dwaj wierni słuchacze dziesięciopalczastych rozmów z kosą
zapalają lonty tęsknoty w labiryncie domostw
na szachownicach pól grają z wiatrem
niestrudzenie długo w cząstkę swego świata
o szczęście mierzone miarą długo nie nakręcanego czasu

z miejsca gdzie powinien zagłębiać się korzeń
wychodzę między ludzi by zapomnieć że umarłem dawno
rosą skrzydlatą na słońcu - wonnym psalmem ku wieżom
wznoszę się po cichu wsiąkam bezszelestnie w mrok
gdzie wszystko pachnie tak mocno swojskością

[marta zoja]

Piękne....Chciałoby się wodzić po Tobie myślami....podobnymi...... Pozdrawiam Zosia

Jednak

upadłam i chyba się już nie podniosę
na nic błagania i prośby o litość
po co ta pustka mgłą zasłania oczy
jeszcze jeden dzień ciszy
gdy radości spijane spotkaniem
ja grzesznik próbuję się podnieść
bez Ciebie nie mam sił i znaczeń
twarz wyryta w sercu boli
ogniem niewypowiedzianego
szczęścia
jestem...ale....a mogło mnie...
nie być....Tobą....

[Ewa Włodek]

peel ma za sobą niełatwe doświadczenia życiowe, i bywa, że traci nadzieję, ale jednakowoż siłę do przetrwania czerpie - ze wspomnień, z tego, co kiedyś było dla niego ważne i wartościowe, a teraz - utrzymuje go przy życiu, jak się potocznie mówi...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[Hosanna]

pewne fragmenty przemawiają do mnie

np śmierć przyrośnięta do życia
to przyrastanie zadaje się działać na korzyść życia
bo czy śmierć moze rosnąc i przyrastać
a tu przyrasta

podoba mi się też skrzyżowany ciężar chwil
i to imię umarłego zaplątane wciąż w rzeczywistość

i to stopniowe rozpraszanie się wsiąkania


a nie tak że śmierć cicha i koniec

zresztą może tam nie ma śmierci którą odczytuję

;0

[neuro]

Mocne otwarcie. Śmierć zrośnięta z życiem, jego rewers, plecy. Bardzo trafne, a przy tym zgrabnie przedstawione spostrzeżenie.
Wiersz jest dla mnie opisem życia osoby z bogatym bagażem doświadczeń. A raczej jego refleksją nad nim i ludźmi. Nieprzypadkowa jest tu postać siewcy, van goghowskiego właśnie. Była to seria obrazów, więc nie wiem, na który dokładnie się powołujesz. Istotne jest jednak znaczenie symboliczne tych obrazów, które jest wspólne im wszystkim - praca na polu uzyskuje tu rangę symbolu i może stanowić odniesienie do przypowieści o siewcy. W kontekście obrazu zastanawia mnie korzeń - nie jest on widoczny na żadnym z płócien, znajduje się za rama, poza kompozycją. Nie jestem pewna na ile to istotny trop.
Puenta w przeciwieństwie do otwarcie jest, mimo swojego dramatyzmu, łagodna. Może takie wrażenie robi jendka tylko w kontekście całości.
Bardzo udany wiersz. Gratuluję, M.

[Bożena]

przemijanie i powrót myślami do czasów młodości- wszystko się zmieniło tylko Chrystus przydrożny wciąż ten sam, a peel wie, że powoli wsiąka w ziemię która go wezwie w odpowiedniej chwili- piękny wiersz , pięknie napisany- o życiu i śmierci