tytuł: odchodzenie

[Istar]

głos stygnie ostatni
echo dźwięków zarastania
przychodzi pierwsza
gubi w tłumie
odwraca twarze w kierunku ziemi
zaskakuje pewnością

nawet bóg jej nie ma

[P.A.R.]

jeśli piszesz wyłącznie dla siebie
to wszystko jest w idealnym porządku ...

[Istar]

wyłącznie dla siebie przeżywam, potem staram się pisać
jestem ździebełko wyrosnę
uprawiam kilka form, tu inaczej
dzięki za poczytanie, pozdrawiam

[NathirPasza]

Tytuł jest straszny...

jestem ździebełko wyrosnę

To pierwszym krokiem do wyrastania powinno być dążenie do zrozumienia. Mniej lub bardziej skuteczne, ale jednak.

Wiersz zbyt hermetyczny. Mam swoje skojarzenie ze śmiercią. Ale nawet jeśli poprawne, to nie wzięło się z tekstu, raczej z intuicji. A to zbyt przypadkowe.

Pozdrawiam
NP

[Miladora]

Tak, jak najbardziej można ten wiersz rozumieć w kontekście śmierci.
W każdym razie dużo jest tu przesłanek, które by na to wskazywały.
Ale można także podłożyć jeszcze parę innych rzeczy. Chociażby z czystej ciekawości, jak się wpasują.
No i stworzyłam sobie w ten sposób kilka obrazków i właśnie się im przyglądam.

Myślę, że żaden wiersz nie jest zbyt hermetyczny, jeżeli znajdzie się w nim chociażby jedną frazę otwierającą jakieś okienko w świadomości. Zresztą ja bardziej wolę niedopowiedzenia, niż dopowiedzenia.

Dobrego, Is.

[Gloinnen]

Tytuł rzeczywiście odstrasza. Moje osobiste zdanie o tytułach jest takie, że nie powinny być oczywiste i dosłowne, nie powinny tłumaczyć w sposób explicite wiersza. Raczej odwrotnie, dobrze jest, jeśli stanowią jego część, metaforyczny punkt zaczepienia, same w sobie zawierają już jakąś niejednoznaczność, zaznaczają różnie interpretacyjne ścieżki - a nie narzucają określoną perspektywę oglądu.

echo dźwięków zarastania

Mam swoje zdanie na temat metafor dopełniaczowych, które generalnie uważam za daleko idące uproszczenie. To bardzo wygodny sposób gry na skojarzeniach, nie wymagający generalnie zbyt wielkiego poetyckiego wysiłku. Współczesna poezja raczej jednak idzie w innym kierunku, wymagana jest większa precyzja, cechuje ją jednak rozpisanie metafory i większa prostota kompozycyjna. Dopełniaczówka jest najczęściej udziwnieniem, a zwłaszcza w konstrukcjach podwójnych, piętrowych - tak jak w zaznaczonym przeze mnie fragmencie. Zawiera on pewną wizję - spróbuj ją sama lepiej zrozumieć, wyobrazić sobie, nadać jej formę krótkiej, zwięzłej opowieści...

np. " zarastam echem wśród dźwięków" - to tylko przykład, sama musisz głębiej zastanowić się nad poprowadzeniem myśli w tej metaforze, żeby oddać trafnie to, co chcesz przekazać.

przychodzi pierwsza
gubi w tłumie
odwraca twarze w kierunku ziemi
zaskakuje pewnością

Aby wiersz był ciekawy, dobrze jest unikać takiej formy szeregowania czynności, gdyż zapis staje się monotonny. Pomyśl nad urozmaiceniem składniowym utworu, bardziej zaskakuj...

Czekam na kolejne Twoje wiersze...

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Istar pisze:
przychodzi pierwsza
gubi w tłumie
odwraca twarze w kierunku ziemi
zaskakuje pewnością

Mnie usytuowanie tych form nasunęło myśl o kolejnych stadiach - step by step.
Ponieważ czasem korzystam z takiego zabiegu, gdy chcę wyrazić pewną nieodwracalność rzeczy, jakby monotonne i nieubłagane kroki prowadzące do czegoś, zastanawiałam się, czy tutaj nie miało być podobnie.
Przez wybór form gramatycznych też można sporo powiedzieć.

[Istar]

dziękuję za rozpatrzenie wiersza
to nie jest wiersz o umieraniu

chyba narzuciłam sobie zbyt duże tempo, wybaczcie
pozdrawiam serdecznie

Mi : *