włóczęga

[P.A.R.]

aleś się zapisał
i to, to, to chyba wszystko
Glo Ci jeszcze pokadzi...

[skaranie boskie]

Glo Ci jeszcze pokadzi...

Kadzi, czy nie - nieważne.
Spróbowałem coś spłodzić w formie całkowicie mi obcej.
Przecież nie tylko nie piszę wolnych. Ja nawet powstrzymuję się od komentowania wolnych, bo się na nich zwyczajnie nie znam. Jeśli więc moja próba w tej konwencji spotyka się z pozytywnym odzewem, pozostaje mi się cieszyć i podziękować. Również Tobie, PAR-ze. Za to, że tonujesz moją radość i delikatnie sprowadzasz mnie na ziemię.

[szarobury]

Podoba mi się puenta z cyprysami i niebem. W moim odczuciu nieco za długo do niej podążasz - bo wcale nie chcę odbierać tego parkingu jak zakończenia jednej z ponoć stu miliardów historii.
A z drugiej strony schyłkowość akcentują mocno cienie przetaczane przez słońce (przetaczane ciekawie sformułowane), bliski księżyc i spękanie asfaltu.
Można kres wspinaczki potraktować jak zakończenie jakiegoś etapu w życiu, kiedy pewne rzeczy się po prostu wytarły, spękały jak asfalt, wystygły jak chylące się słońce, nabrały właściwych proporcji. A to na co peel czeka może być owocem tej drogi - efektem przemyśleń, doświadczeń, skrystalizowaniem się świata wartości wyniesionego , a może i przeciwstawionego dotychczasowym doświadczeniom.
A i tę młodą zieleń także można potraktować dualnie - jako refleksję gasnącego peela nad światem 0n nadal będzie bujnie rozkwitał nie bacząc na pył nas pokrywający, kruchość i chłód.
Albo jako nieustanną szumność młodego życia - pewne stany, etapy powtarzają się co pokolenie. Możemy śmiało zostawić w spadku następnym pokoleniom samochód na wodę ale nie przeświadczenie, że pewnych rzeczy nie warto wyolbrzymiać.
Konkludując - może być to utwór o zmierzchu jednostki, albo o osiągnięciu przez nią dojrzałości, nabrania właściwego dystansu do świata. Pozdro.

[EwaMagda]

Piękny obraz namalowałeś słowami. Bardzo podoba mi się to niebo, którego ktoś zechce Ci przychylić

[Hosanna]

samochód dalej nie pojedzie
ale myśl
jeszcze długo może

czubki cyprysów
wskażą drogę

więc nie koniec wspinaczki

rakiety
wspinają się
najlepiej

[skaranie boskie]

może być to utwór o zmierzchu jednostki, albo o osiągnięciu przez nią dojrzałości, nabrania właściwego dystansu do świata.

Masz rację, Szarobury.
Z jednym zastrzeżeniem. Wcale nie musi być żadnego "albo". Jedno przecież nie wyklucza drugiego.

Dziękuję za wnikliwy i rzeczowy komentarz.

Piękny obraz namalowałeś słowami.

Bo ja już taki malarz jestem...


Hosanno, dziękuję za pełen uroku komentarz.