Prolegomena do bezpłodności

[Gloinnen]

W wierszach zawsze wygląda to inaczej.
Kiedy czytam zdania które inni napisali (...)
/Z. Maković



Ars poetica. Nie musi już docierać
do istoty rzeczy. Szukać obrączek
zapieczonych w chlebie.

Powinna raczej
dochodzić do zera absolutnego.
Po pustych szklankach.

Albo w ogóle tylko dochodzić.
Albo wcale nie docierać.



____________________
Glo.

[Bluebird]

Jeśli mogę sobie pozwolić na publiczną interpretację, myślę że jest to nawiązanie do ostatnio napisanego przez Ciebie postu o forach internetowych.

Po pustych szklankach.

Myślę, że chodzi tu o brak jakiegoś większego przekazu w tworzonej obecnie poezji publikowanej na forach internetowych. I już nie wiadomo czy poezja ma skłaniać do głębszych myśli czy raczej nas zaskakiwać i szokować niczym teatr absurdu.
Bardzo podobają mi się, krótkie wiersze z użyciem niejednoznacznych treści

Troszkę mi tylko nie pasują obrączki w zapieczonym chlebie... No ale to moja delikatna sugestia

[Sede Vacante]

Czyli generalnie - rozczarowanie dzisiejszym poziomem poezji? Podejściem do niej?
Sam wierz nie wywołuje we mnie uczuć "szczególnych". Ale dobry jako wstęp do rozmowy.

[Bluebird]

Myślę, że nawet nie do końca chodzi tu o poezję w ogóle ale poezję pokazywaną na forach internetowych, i o to że ludzie szczycą się mniejszą kreatywnością pisania. Choć przyznam, nie jestem na tyle obeznana w forach, żeby oznajmiać, że poezja internetowa jest zła.

[Gloinnen]

Bluebird trafiła w dziesiątkę.
Jest coś w tym. Uważam też, że większość współczesnych wierszy charakteryzuje przerost formy nad treścią. I całkowite oderwanie
od człowieka. Czasem odnoszę wrażenie, że poezja - tej epoki - i to właśnie ta niby "uznana" - to jedynie targowisko próżności. Przelewanie pustki ze szklanki do szklanki. Ważne, żeby poeta zrobił sobie dobrze. A najlepiej, żeby nikt nie zrozumiał, o co Autorowi chodziło, albo o co nie chodziło, bo wyjdzie na jaw porażająca nagość.
Jest jeszcze w tym sporo megalomanii. Poczucie elitarności. Wiersz nie ma być "dla odbiorcy". Ma być dla siebie samego. Epicentrum samogwałtu i samozachwytu.

Pozdrawiam,


Glo.

[Bluebird]

No właśnie... nie można zaprzeczyć, że ludzi, którzy piszą poezję jest wiele. Ale tych którzy ją czytają... dużo mniej. Dlatego też mam wrażenie, że ludzie zamykają się w kręgu pewnych słów "smutek, łza, słońce, wschód, zachód, plaża, księżyc" itp...

Prawdą jest też to, że z poezją zrobiło się trochę to samo co ze współczesną sztuką. Oczywiście, absolutnie nie mówię, że tak jest w każdym przypadku. Ale niektórzy zlepiają jakieś słowa, których sami nie rozumieją i nazywają to wierszem. A przecież nie zawsze chodzi o komplikacje. To szkoły nas uczyły, że wiersze są trudne i mają masę głębokiej treści. Ja jednak mam nastawienie raczej takie, że poezja powinna dawać człowiekowi jakąś myśl, przekaz, który skłoni do refleksji i pomoże w odkrywaniu rzeczywistości.

[Sede Vacante]

A najlepiej, żeby nikt nie zrozumiał, o co Autorowi chodziło

święte słowa.
Czasem czytam jakiś wiersz i zastanawiam się: Jeju! Co to za kodowana literatura?
Oczywiście zasób słów jeden ma mniejszy, inny większy. Ale czasem niektórzy już tak się prześcigają w tych komplikacjach, ze głowa boli. a najciekawsze, że na konkursach poetyckich, jak czytam zwycięskie wiersze, często właśnie takie "szyfry" zdobywają laury, choć nie bardzo wiadomo o czym to w ogóle jest

[Gloinnen]

Ja sobie pomyślałam, że może jestem ignorantką. Tym bardziej, że w modzie jest twórczość tzw. "erudycyjna", czyli pełna różnych odniesień i nawiązań - głównie kulturowych (inne utwory, mity, legendy, dzieła sztuki, znane postacie, piosenki, itp.) To zawsze warto sprawdzić, bo nie jest ujmą - nie wiedzieć, ujmą jest np. opieprzyć Autora, że nie wiadomo, o czym/o kim pisze w sytuacji, gdy w ciągu kilku minut można wszystko sprawdzić, nawet w głupim Google. Ale są też takie utwory, gdzie ta niezrozumiałość nie wynika ze zbyt mądrych nawiązań, ale właśnie z samego sposobu szyfrowania. Dla mnie to ewidentny przerost formy nad treścią, mówiąc kolokwialnie. Tutaj jednak granica jest bardzo cienka. Autor zawsze może strzelić focha i powiedzieć, że jesteś za głupi, żeby zrozumieć. Reszta podąża za cesarzem, piejąc z zachwytu nad nieistniejącymi szatami. Trudno dobre pisanie wypośrodkować, między banałem a przeintelektualizowanym bełkotem.