Wiwisekcja zamiast samogwałtu

[Gloinnen]

Nie dotykajcie mnie. Nie mam przyjaciół.
/Leszek A. Moczulski



Nie chcę
być kochana, prywatnie,
ani służbowo; gryzę i wymachuję
otwartym scyzorykiem. Zerwane trakcje
straszą od nowa.

Połączenie
chwilowo niemożliwe; można mnie
znieść tylko pod napięciem,
na najostrzejszych krawędziach, wykrzykując
wszystkie kurwy świata. Oczy wytrzymają
napór szkwału,
tak było zawsze.
Najwłaściwsza droga. Do wylotu.

Tylko nie patrz w dół, tam nie działa
test prędkości łącza; ciężkostrawne strofoidy
ściągną jeszcze niżej. Grzechy należy odrzucać,
nie odpuszczać, nigdy. Przecięte druty, palce,
za wszystko; brak wyczucia. Tak lepiej.

Dłoń pełna pinezek. Złóż w całość, poznasz
i zrozumiesz. W samotności bez wizjerów
nikogo więcej
nie uderzę.



____________________
Glo.

[Hosanna]

Bohaterka mówi o sobie że jest nikim
To bardzo deprecjonujące i nie usprawiedliwia uderzania człowieka (siebie)

Czy pinezki w swojej zaciśniętej dłoni są mniej raniąc niż wbijane komuś?

czemu zaniedbania, karanie, nadużywanie (czegokolwiek) , bicie, izolowanie, deprecjonowanie, przeklinanie - jest mniej złe gdy sobie to czynimy ?

Nie jest mniej
Jest bardziej złe bo innych nie zmienimy a uporczywe kaleczenie siebie jeśli ktoś moze zmienić to .. właśnie sam podmiot

Jeśli on jako jedyny zdolny do owej alchemicznej przemiany świata - woli zamknąć się w komórce i cierpieć ile się da, poddawać się i opadać , wiotczeć w mocy
to
jest złe po stokroć bardziej

i trzeba to zmienić lub przynajmniej próbować

Gryźć innych ani siebie nie trzeba bo to ani lekarstwo ani ulga (rozjątrza jeszcze bardziej) ani ćwiczenie bitewne

[Maryla Stelmach]

wiersz z odciśniętym piętnem, prawdziwy, można go poczuć na sobie. bardzo przypadł mi do gustu. pozdrawiam.

[lczerwosz]

chyba trzeba pozwolić jej się wykrzyczeć,wypłakać odcinając najpierw dopływ prądu do duszy.
Sformułowanie neurotyczki

można mnie znieść tylko pod napięciem

świetnie opisuje wysoki stan wzbudzenia a jednocześnie zachowana jest samoocena, co rzadkość.
Groźba

Nie chcę
być kochana, prywatnie,
ani służbowo; gryzę i wymachuję
otwartym scyzorykiem

jest jakby mniej niebezpieczna dla otoczenia, łatwiej odejść, a wspólnie się podłączyć do prądu, to odwaga, determinacja, poświęcenie potencjalnego śmiałka i przyjaciela. Ale to nie są deklaracje potencjalnej samobójczyni, wytrzyma te nerwy, sama je napina i sama odpuści, jeśli zechce. Ale jaka demonstracja siły.
W czwartej zwrotce

Grzechy należy odrzucać,
nie odpuszczać, nigdy

nie poddaje się osądom, nie uznaje krytyki, piętnowania, ale i żadnego biadolenia, pocieszania też nie będzie, jest twarda, nie prosi o litość, sama jest bezlitosna. I proponuje ostre, ale uczciwe rozwiązanie zaległych spraw: - zrób sobie sam, co ja chciałam, poznasz mój ból.
Na koniec

W samotności bez wizjerów
nikogo więcej
nie uderzę

Myślę, że chodziłoby o świadków, nie o wizjer, jaki jest w drzwiach więziennej celi. To podsumowanie, ale i zajście z wysokich emocji, pamięć łomotu, jaki pewnie był się odbył kiedyś. Ją samą to stale boli i to bardziej, niż nakłucie od tysięcy pinezek.
Droga PL-ko. Siądź teraz spokojnie, napij sie kawy z koniakiem i śmiej się, jakby to były żarty.
A ja nigdy kobiet nie zrozumiem.

I jeszcze jedno. Wiwisekcja, czyli sekcja przyżyciowa i samego dotycząca siebie to auto-wiwi-sekcja.
W sferze psychiki, czyli auto-wiwi-psycho-sekcja (może być też analiza). Ma za zadanie rozładowanie napięcia nie tyle seksualnego, co ogólnie emocjolnalnego, odbywane przez wywnętrzenie. Ciekawe na jak długo jej wystarczy. Niektóre ładują dobrze akumulatory i są gotowe nieoczekiwanie szybko. Ciekawe czy takie wiwi jest przyjemne - przed, czy po.
Teraz, myślę, możemy chwilę pożartować. Czy nie?

[Gajka]

GLO
Wiersz bardzo emocjonalny !
Już rozebrany na czynniki pierwsze, mi pozostało tylko powiedzieć - super

[Alek Osiński]

gryzę i wymachuję
otwartym scyzorykiem.

I jak tu takiej nie kochać

Wydaje się, że generalnie chyba za dużą wagę
przykładamy jako ludzie do tego co dzieli niż do tego co łączy.

Człowiek na skutek jakichś chorych emocji przywiązuje nagle wielką wagę
do drobnostek, podczas, gdy cały wspólny ocean pozostaje nezauważony
jako coś zbyt oczywistego, zbyt naturalnego, żeby pociągało?

To chyba jakaś wada lub może zwyczajnie cecha ludzkiej psychiki,
jednak realnie się zdarza i potrafi napsuć krwi, z drugiej strony
pewnie warto przywrócić rzeczom należne im proporcje i nie uważać
np dyskusji, nawet ostrej, za coś osobistego, ludzie się przecież różnią
i być może w tym największy urok, ale po co chować urazy,
nie ma chyba w urazach nic twórczego...

Pozdrawiam

[Gloinnen]

*

Bohaterka mówi o sobie że jest nikim

Czy pinezki w swojej zaciśniętej dłoni są mniej raniąc niż wbijane komuś?

czemu zaniedbania, karanie, nadużywanie (czegokolwiek) , bicie, izolowanie, deprecjonowanie, przeklinanie - jest mniej złe gdy sobie to czynimy ?

Bo w ten sposób przestaje być "nikim". I bynajmniej nie chodzi tu o zwrócenie uwagi otoczenia. Jej nie zależy na akceptacji z zewnątrz, skoro na początku wyraźnie daje do zrozumienia, że nie chce być kochana. Peelka potrzebuje akceptacji własnej i uzyskuje ją w taki sposób. To jest sprawdzian jej siły i wartości, skoro w żaden inny sposób dowartościować się nie da, skoro całe życie wciska ją na różne sposoby w dół.

Jeśli on jako jedyny zdolny do owej alchemicznej przemiany świata - woli zamknąć się w komórce i cierpieć ile się da, poddawać się i opadać , wiotczeć w mocy
to
jest złe po stokroć bardziej

Każdy potrzebuje choć czasem poczuć, że jest coś wart. "Alchemiczna przemiana świata" zaczyna się właśnie od tego, aby przestać mieć ciągle siebie w nienawiści i pogardzie. Dla peelki nie ma innej drogi.

*

potencjalnej samobójczyni, wytrzyma te nerwy, sama je napina i sama odpuści, jeśli zechce. Ale jaka demonstracja siły.

Masz rację, peelce nie w głowie samobójstwo. I nie chodzi o jakąś "grę" prowadzoną z drugą osobą. Ona naprawdę nie chce tych uczuć, nie należą się jej, jej świat wewnętrzny jest zbyt ciemny, ona ostrzega - nie dotykaj! urządzenie elektryczne!

Droga PL-ko. Siądź teraz spokojnie, napij sie kawy z koniakiem i śmiej się, jakby to były żarty.

Peelka chyba na to nie pójdzie. Autorka chętnie.

Poza tym - trafna ocena, ale u Ciebie to nie dziwi, umiesz dużo wyczytać między wersami.

*
Gajko -

*

I jak tu takiej nie kochać

Lepiej nie.

Wydaje się, że generalnie chyba za dużą wagę
przykładamy jako ludzie do tego co dzieli niż do tego co łączy.

Myślę, że to prawda. Nie wiem, skąd się bierze takie silne "parcie", aby na siłę innych zmusić, aby myśleli, czuli, postępowali, żyli tak, jak ja. (To wprawdzie dygresja "obok" wiersza, ale celna).

To chyba jakaś wada lub może zwyczajnie cecha ludzkiej psychiki,
jednak realnie się zdarza i potrafi napsuć krwi, z drugiej strony
pewnie warto przywrócić rzeczom należne im proporcje i nie uważać
np dyskusji, nawet ostrej, za coś osobistego, ludzie się przecież różnią
i być może w tym największy urok, ale po co chować urazy,
nie ma chyba w urazach nic twórczego...

To ciekawe, że poszedłeś tym tropem. W zasadzie o "urazach nic nie ma", ale pomyślałam sobie, że peelka mogłaby znajdować się w psychicznym impasie, spowodowanym załamaniem się pewnej relacji. A nieraz pokutuje w człowieku jakieś takie jeszcze zakorzenione z czasów treningu w dzieciństwie przeświadczenie, że najlepszym rozwiązaniem na podniesienie sobie samooceny po jakiejś porażce jest kara właśnie. A użyłam motywu "elektrycznego", bo przypomniały mi się różne drastyczne eksperymenty psychologiczne (no, powiedzmy, "pseudoeksperymenty"), gdzie tę funkcję pełnią/pełniły elektrowstrząsy.

OK, to tylko kilka wyjaśnień. Dziękuję za poczytanie.

[Hosanna]

Przekonuje mnie teza o karaniu
jako akcie uzmysławiana sobie siebie,
odczuwania samego siebie.
Być może że nawyk ten jest już tak bardzo (drugą) naturą , że trudno teraz uczyć się czuć siebie od nowa, od początku, w inny sposób
ale jak długo bohaterka tak wytrzyma
to rozrzutny sposób zarządzania energią
i faktycznie wymaga przestrzeni ochronnej dla innych
aby nie zostali porażeni prądem do którego nie przywykli
bohaterka ostrzega
stara się być ok
Pozdrawiam





przychodź do mnie tylko wierszem
ja też tylko tak wyjdę z komnaty tortur
w której przywykłam żyć

dopuszczalne jest spotkanie
w przestrzeni znaków
wystarczająco abstrakcyjne by się nie bać
widoku własnej brzydoty
ani własnego piękna

nie uwierzę w żadne
wierze że jestem szlachetnym potworem
o twarzy wzniosłej i ohydnej
to mi pasuje
mogę dotykać świata ekstremalnie

to on był nauczycielem
nie ma we mnie winy
jeśli jest
niech pochłonie ją piekło
które przecież znam

[lczerwosz]

I bynajmniej nie chodzi tu o zwrócenie uwagi otoczenia. Jej nie zależy na akceptacji z zewnątrz, skoro na początku wyraźnie daje do zrozumienia, że nie chce być kochana.

A zakład, że jest odwrotnie. Chce i to najbardziej na świecie. Ale wymagania nie są byle jakie. Dotyczą formy, natężenia i, co najważniejsze, partnera. I setek warunków nie do spełnienia. O ile znam się na medycynie...