kod

[czochrata]

Dziękuję za róże i kawę,chętnie się z Tobą - Marylko napiję,bo pora akurat kawowa...

[lczerwosz]

jeszcze o tytule
kod w przyrodzie to wzorzec powielany z pokolenia na pokolenia, sposób rozmnażania, żywienia, umierania, wzorzec zachowań, nie tylko DNA, a już mówiąc o człowieku, i język, i kultura.
Obcowanie z kimś ważnym zostawia ślady tego kodu, nie tylko złuszczony naskórek, czy pogubione włosy. Powtarzamy czyjeś powiedzonka, żarty. Upływ czasu powoduje zatarcie różnic elementów własnych i przejętych od innych. Doświadczenie doznanych ran, to też system znaczeń, rany w polityce to czyste znaczenia, zadawane wg wzorca (znowu - czyjegoś kodu). Choć mogą boleć jakby przypalać. Najbardziej boli wtedy bezbronność. Jedyna rada wyhodować sobie dziób sępi. Trajkotać z mównicy jak starzy. Może wtedy nie zadziobią.

[czochrata]

Leszku,ja myślałam raczej o kodzie kulturowym...O gorącym piasku,który niszczył przodków;o sepach krążących nad żywymi, w zapowiedzi spodziewanego posiłku.Semiotyka w naszym życiu jest wszechobecna,znakiem jest prawie wszystko-a jeszcze dochodzi cała jej "kulturowa" przeszłość...Symbolika utraconego raju drzemie nad każdym miłosnym dotykiem...pozdrawiam serdecznie!!!

[lczerwosz]

Leszku,ja myślałam raczej o kodzie kulturowym...

Dobrze. Ale można rozszerzyć, ten wiersz jest do tego dobry, niezależnie od wszystkich krytycznych uwag. Na tytuł spojrzałem później, zresztą on wyjaśnił mi lepiej sam wiersz.

[czochrata]

Ty Leszku rozszerzyłeś interpretacyjnie ten wiersz.Brawo!!! ...a ja dziękuję

[Ewa Włodek]

zakodowane w sobie mamy - wszystko. Tylko nie zawsze potrafimy "odkryć' znaczenia tego kodu. W tym pomagają - często - mocne przeżycia, te negatywne (sępy, rozpalony piach, pragnienie i wszystkie inne znaczenia, jakie zostały zakodowane w tych metaforach), jak i te pozytywne (spełniona miłość).
Wiersz, Gosiu, w moim guście - bo krótki i pojemny. Mówi.

moc uśmiechów posyłam do Ciebie
Ewa

[czochrata]

Dzięki Ewuniu