Wiersze i inne absurdy

[Marcin Sztelak]

Zachłyśnięcia:

Siadywaliśmy na schodach, na wskroś potępiani
przez wizjer.
Rozpamiętując bezcelowość marszruty:
drzwi, wycieraczka, drzwi.

Sporadycznie zdarzała się artykulacja głosek,
przez zaciśnięte pięści.
Pierwsza krew.

Zgodnie z upływem czasu nadchodziły nostalgie.
Niewyjawione tęsknoty pokrywane milczeniem,
albo kompozycją z dolnych rejestrów
prozy.

Uwikłania:

Pejzaże i imaginacje pomiędzy szarymi strzelnicami
blokowisk. Kwieciste tyrady i oficjalny
ślinotok ważnych spraw.

Świstki rachunków i niezamknięte rozdziały.
Przebłyski sławy i blichtru od knajpy do knajpy,
głowy w pozłocie.

Życie, jakie jest; w każdym razie – zawsze do łez.
Lub prawie.

Przedostatni:

Swędzące blizny wszystkich zapomnianych dotyków.
Zliczanie zysków i strat, wciąż otwarty bilans
przyczynowości metafor.

Czwarty:

W końcu puenta przytrzaśnie palce.
Niedrukowalnym.

Mimo wszystko – genialne.

[lczerwosz]

na wskroś potępiani
przez wizjer

nieprzychylnym okiem przez sąsiadów, super

kompozycją z dolnych rejestrów
prozy

niby bluzgi, czy tak?

oficjalny
ślinotok ważnych spraw

jakbym słyszał.

strzelnicami
blokowisk

no, jak mury forteczne

Życie, jakie jest; w każdym razie – zawsze do łez

dokładnie.
Wymieniłem kilka dla mnie przenikliwych, głebokich opisów, które zmieściłeś w dosłownie kilku słowach

genialne

Racja!