zrodzony z westchnienia

[M E G]

ósmego dnia spojrzał
na tęsknotę pagórków
usychającą pustynię

rozpalisz rdzawym szałem
cichą przestrzeń
co ledwie oddycha chłodem natury
spragniona spod kopyt wzburzenia

z płomieniem grzywy
myśl moja szczęśliwa pobiegnie
i zwrócę ku tobie serce człowieka
pozna jak wielką jest miłość

[Dorota Karin]

Brawo MEG , jak zwykle pięknie, lirycznie. Mocny, porywający wiersz przepełniony emocjami.
Fajnie Cię tu widzieć, pozdrawiam serdecznie.

[M E G]

Ja równie się cieszę ze spotkania Dorotko
Czas robi się gorący przed świętami, ale zaglądać będę na pewno
Miłego dnia.

[lczerwosz]

zaraz, zaraz
ósmego dnia powinien zbudować ósme piętro

już dobrze dobrze
nie zaburzajmy kolejności

L.

[Gloinnen]

rozpalisz rdzawym szałem
cichą przestrzeń

To jest ładna metafora, próbująca opowiedzieć coś więcej o akcie stwarzania świata, rzeczywiście można w niej poczuć moc. Obraz odwołuje się do ognia, ciepła, żaru w którym powstaje i hartuje się rzeczywistość, zawiera też w sobie ideę szaleństwa. Przecież nieraz mówimy - oczywiście w przenośnym znaczeniu - że świat jest chyba dziełem wariata, szaleństwa. Mówimy też o obłędzie demiurga, który jakby w transie realizuje swoje wizje.

Jeżeli mogłabym się powymądrzać - sugerowałabym jeszcze trochę pomyśleć nad formą:

co ledwie oddycha chłodem natury
spragniona spod kopyt wzburzenia

Ten fragment wart jeszcze pochylenia się i przemyślenia środków wyrazu.

"natury" ---> mam wątpliwości, czy to słowo jest rzeczywiście niezbędne, czy nie lepiej byłoby pozostawić sam "chłód". Brzmi czyściej i nie dopowiada wszystkiego.

"kopyta wzburzenia" ---> kolejny przyczynek do dyskusji o metaforach dopełniaczowych. A raczej przykład na to, dlaczego należy z nimi procedować bardzo ostrożnie. Najczęściej zrodzone tychże metafor obrazy są nieprecyzyjne. Spróbuj wniknąć w sens (wewnętrzną strukturę) tej metafory i tak ją rozpisać, żeby opisana wizja pozwoliła się zobaczyć w pełnej krasie. Zwłaszcza "wzburzenie" wymaga skonkretyzowania. (czyje? jakie") Na razie jest abstrakcją, której zostały przypisane jakieś tam cechy, ale to jeszcze pozostaje bardzo niejasne, obraz wydaje się niepełny, ułomny, jakby słowa za nim nie nadążały...

zwrócę ku tobie serce człowieka
pozna jak wielką jest miłość

Modlitewna końcówka. Ale mądra.
Myślę, że gdyby w nas nie było tego - wspomnianego wcześniej - odbicia twórczego szaleństwa, to natura ludzka byłaby zupełnie inna. Ale właśnie dzięki temu "westchnieniu", któremu towarzyszyła chyba przede wszystkim wielka tęsknota i samotność Stwarzającego - jesteśmy, jacy jesteśmy. Przede wszystkim spragnieni miłości. Chyba właśnie to jest tym "obrazem i podobieństwem Bożym" w nas.

Pozdrawiam i czekam z ciekawością na dalsze wiersze.


Glo.

[anastazja]

i zwrócę ku tobie serce człowieka
pozna jak wielką jest miłość

I poznał człowiek, a, że przekorna natura (jeśli nie wolno, to ciekawiej) wylądowaliśmy tu.

Dobry wiersz, wiele świeżych metafor, końcówka bardzo zgrabna, cóż więcej można.

Pozdrawiam MEG

[ono]

zaraz, zaraz
ósmego dnia powinien zbudować ósme piętro

mnie bardzo nurtuje ten ósmy dzień, w religii żydowskiej jest to czas obrzezania, który ja odbieram jako czas nowego objawienia


kamil

[coobus]

Ja też potwierdzę opinie poprzedników - wiersz ciepły i liryczny. Z pozornie tajemniczą cyfrą osiem w tle.
Całość nagradzam