klincz

[Miladora]

dorównywać Bogu nicością?

Jak mówiłam powyżej - różnie to można czytać, Oleczku.
Także jako pewną tezę i antytezę.

Miło Cię znowu zobaczyć.
I miło, że uznałeś moją zabawę za ciekawą.

Dobrego dnia.

[eka]

na początku był hałas
potem bóg wymieszał go
chaosem by z tohu-wa-bohu
stworzyć coś co przetrwa czas
ostatecznie niedookreślony

nie przemyślał decyzji

wciąż mamy hałas chaos
i tohu-wa-bohu
prawdopodobnie kiedyś
dorównamy stwórcy

nicością

Witaj, czas się poznać
Tak prześmiewczo-gorzko tutaj, w klinczu.
Początek Ks. Rodzaju wzbogacony przemyśleniami i wiedzą podmiotu w cząstce pierwszej. Hałas poprzedzający chaos, pomijając zabawę fonetycznymi podobieństwami tych słów, zatrzymuje uwagę, jest ciekawostkę. Skąd ten hałas?
W trzecim wersie, konkretnie w tohu-wa-bohu, można chyba znaleźć klucz.
Dwa spersonifikowane dawne bóstwa wody i ziemi (chyba z pradawnych wierzeń ludów Bliskiego Wschodu), po odejściu Izraelitów od politeizmu, trzeba było zneutralizować w biblijnej wykładni do pierwotnego chaosu na rzecz Jahwe.
Tohu i bohu były przed nim, mówi peel, więc trzeba je uwzględnić w akcie stwórczym nowego czasu. I Bóg to robi
Hałas jako dyskusja, wręcz metaforyczny szczęk adwersarzy, którzy musieli dojść do porozumienia w Księdze.
Hałas wymieszany chaosem. Ciekawa, esencjonalna metafora.
Trzy pierwsze wersy jako opis początku judaizmu, trudnego etapu formowania się nowego, monoteistycznego światopoglądu.
Ostatnie dwa wersy 1. części – decyzja Boga, informacja o stworzeniu wiecznego Kosmosu, który miał przetrwać czas bez określenia jego ostatecznych ram.

Nie wiem, czy to jak interpretuję Ci pasuje, otwiera właściwe drzwi, ale no cóż, mylić się jest ludzką przypadłością, a w końcu zwornik 1. i 2. cząstki mówi o nawet boskiej pomyłce.

Klincz, zwarcie, sytuacja bez wyjścia. A raczej współczesny powrót do tamtego zanegowanego stanu przed „hałasem”. Do nicości przez brak współdziałania „boskich” i ludzkich ustaleń.
Ostateczne ludzkie (ateistyczne) przekonanie – śmierć Boga, Boga nie ma (jest nicością), a i my jako gatunek też mamy taką perspektywę przed sobą, bo pogrążamy się na tej ziemi i wodzie w chaosie hałasu.
Czyli dajmy na to globalna wojna nuklearna czy inna i….. null. Zrównamy się z Bogiem w nieistnieniu.
Nie warto było podejmować próby kreacji czegoś nastawionego na trwanie wieczne, w oparciu o chaos sporów – mówi podmiot.
Tak mi się przynajmniej „odczytało”.
Pozdrawiam.

[Miladora]

Witaj, czas się poznać

Bardzo mi miło, Eko.

Wspaniale pobawiłaś się treścią, wyławiając wszystko, co istotne.

Hałas poprzedzający chaos, pomijając zabawę fonetycznymi podobieństwami tych słów, zatrzymuje uwagę, jest ciekawostkę. Skąd ten hałas?

To metafora Wielkiego Wybuchu. Mimo że dźwięk nie roznosi się w próżni.
A więc hałas wymieszany chaosem, który nastąpił po wybuchu.
I tohu-wa-bohu - bezkształt, zamęt.
Teza - akt tworzenia.

który miał przetrwać czas bez określenia jego ostatecznych ram.

Owszem - ostatecznie niedookreślony.
Co można rozumieć także jako małe nawiązanie do "sądu ostatecznego".

Klincz, zwarcie, sytuacja bez wyjścia. A raczej współczesny powrót do tamtego zanegowanego stanu przed „hałasem”. Do nicości

Dorównanie Bogu, ale nie w akcie tworzenia. W akcie destrukcji - to jest ta antyteza - przeciwieństwo.
Jedna z interpretacji nicości.
Bo następną faktycznie może być nieistnienie Boga. Jeżeli bowiem zniknie ludzkość, czy i Bóg nie przestanie istnieć?

Czyli dajmy na to globalna wojna nuklearna czy inna i….. null. Zrównamy się z Bogiem w nieistnieniu.

Właśnie.

Przyznaję, że nikt dotąd nie zagłębił się aż tak głęboko w treść.
Sprawiłaś mi tym dużo radości.

Dziękuję
I dobrego dnia.

[eka]

Przyznam, że BB miałam na uwadze, ale tohu i bohu kompletnie mnie odwiodły od takiej interpretacji.

Cieszę się, że mimo wszystko przełknęłaś.

[Miladora]

Cieszę się, że mimo wszystko przełknęłaś.

Nie umniejszaj swoich zasług interpretacyjnych.

[iTuiTam]

Zastanawia mnie wers:

nie przemyślał decyzji

nie wierzę w tak znaczące przypadki.

Wiersz symboliczny.

[Miladora]

Cytuj:
nie przemyślał decyzji
nie wierzę w tak znaczące przypadki.

To jedynie dość zgryźliwe stwierdzenie narratora, iTu.

Dziękuję - miło Cię widzieć.