rosną we mnie drzewa

[Abi]

moje odczucia nie są w promocji,
więc zachowam je na zapleczu Twoich słów:

• ludzie przechodzą mimo jak ospa
  zostawiając ślady
  podskórne scyzoryki słów
  obcość bezinteresownej nieradości

zióbki
:-) A.

[Gloinnen]

Konsekwentnie? Tak, zapewne, ale i przewidywalnie.

Moim zdaniem przewidywalność wynika nie tyle z samego obrazowania tylko z tego, do czego ono nas doprowadzi, jak spuentujemy wiersz, itp. Sięgając po rekwizyty z jakiegoś jednego, określonego obszaru, możemy nimi grać do woli, układać je tak, jak jeszcze nikt tego nie zrobił, i zaskoczyć oryginalną myślą. To ona decyduje o przewidywalności, a nie to, jakimi środkami wyrazu posługuje się Autor. Można wypełnić każdy wagonik innym rodzajem towaru, a nie mieć nic ciekawego do powiedzenia i efektem pracy twórczej będzie jedynie metaforyczny galimatias.
To nie jest zarzut do Twojego konkretnego tekstu, tylko taka refleksja o pisaniu w ogóle Nie chodzi o to, ile kolorów będą mieć nasze poetyckie klocki i z ilu zestawów je weźmiemy, liczy się tylko to, co z nich się wybuduje.
Ale sama przyznasz, że lego, drewniane i puzzle raczej ze sobą ciężko zestroić.

Zresztą - masz przecież swobodę dokonania wyboru, ja tylko prezentuję swoją opinię.

Między innymi po to zaproponowałam podział tekstu, aby każdy obraz mógł zaistnieć osobno, zabłyszczeć swoim światłem, bo razem w kupie zagłuszają się nawzajem, niwelują siłę oddziaływania. Ale mogę się też mylić, poezja to nie nauka ścisła, na szczęście.



Glo.

[iTuiTam]

moje odczucia nie są w promocji,
więc zachowam je na zapleczu Twoich słów:

• ludzie przechodzą mimo jak ospa
  zostawiając ślady
  podskórne scyzoryki słów
  obcość bezinteresownej nieradości

zióbki
:-) A.

dziękuję za czytanie, A.,
wszystkie odczucia są mile widziane, byle szczere, a to jest Twoim atutem od dawna

serdecznie
iTuiTam

Dodano -- 21 mar 2012, 20:05 --

... To nie jest zarzut do Twojego konkretnego tekstu, tylko taka refleksja o pisaniu w ogóle Nie chodzi o to, ile kolorów będą mieć nasze poetyckie klocki i z ilu zestawów je weźmiemy, liczy się tylko to, co z nich się wybuduje.
Ale sama przyznasz, że lego, drewniane i puzzle raczej ze sobą ciężko zestroić.
I tak to odebrałam

Zresztą - masz przecież swobodę dokonania wyboru, ja tylko prezentuję swoją opinię.
Oczywiście, a opinię przyjęłam i bardzo mnie zaciekawła

Między innymi po to zaproponowałam podział tekstu, aby każdy obraz mógł zaistnieć osobno, zabłyszczeć swoim światłem, bo razem w kupie zagłuszają się nawzajem, niwelują siłę oddziaływania. Ale mogę się też mylić, poezja to nie nauka ścisła, na szczęście.
O tak!


Glo.

serdecznie
iTuiTam

[ks-hp]

Tytuł jest świetny, puenta też, bo do niego nawiązuje, na szczęście nie jest skopiowana. Natomiast treść mniej przypadła mi do gustu, w sensie - to, jakich słów używasz, jakie zwroty komponujesz. Mam wrażenie, że to jest zbyt proste, a przykładowo - pomarańczowe ptaki czy podskórne scyzoryki słów (notabene, nieładna dopełniaczówka) są zbyt wyimaginowane, choć pewnie te ptaki takie właśnie mają być. No i w tym miejscu chyba przesadziłaś - obcość bezinteresownej nieradości. Zbyt trywialnie mi tutaj. Ale to tylko moje zdanie. Pozdrawiam.