matematyka życia

[Sokratex]

• • matematyk na oddziale chorych na raka
    nie liczy jak inni
    ile ciała mu ubyło odkąd tu trafił
    wylicza po nocach ile musi go zostać
    aby mógł stąd odejść
    
    któregoś ranka
    kiedy zna już rozwiązanie
    życzliwa dłoń zamyka za nim powieki
    jak drzwi uczelni
    
    
    

[Arti]

matematyk na oddziale chorych na raka
nie liczy jak inni
ile ciała mu ubyło odkąd tu trafił (a skąd ta pewność?...myślę że akurat w tych obliczeniach nie różni się od innych pacjentów)
wylicza po nocach ile musi go zostać
aby mógł stąd odejść (odejście silnie kojarzy mi się ze śmiercią, wolałbym coś w stylu "aby mógł wrócić do domu" )


matematyk na oddziale chorych na raka
wylicza po nocach ile musi go zostać
aby mógł stąd odejść

moim zdaniem, tak jest do zaakceptowania

wiersz bardzo mi się podoba, za wyjątkiem jednego, zbytecznego jak już wspomniałem porównania.


Pozdro

[Sokratex]

matematyk na oddziale chorych na raka
nie liczy jak inni
ile ciała mu ubyło odkąd tu trafił (a skąd ta pewność?...myślę że akurat w tych obliczeniach nie różni się od innych pacjentów)
wylicza po nocach ile musi go zostać
aby mógł stąd odejść (odejście silnie kojarzy mi się ze śmiercią, wolałbym coś w stylu "aby mógł wrócić do domu" )

Ponieważ oddaje to chłodny, analityczny umysł. Zwykle ludzie ważą się i wpadają w panikę widząc ile schudli na wskutek choroby, tymczasem "mój" matematyk wziął to pod uwagę wcześniej i liczy, ile ciała musi zostać
(więc ile ma czasu) na pokonanie choroby.

Pozdrawiam.

[Arti]

Ponieważ oddaje to chłodny, analityczny umysł. Zwykle ludzie ważą się i wpadają w panikę widząc ile schudli na wskutek choroby, tymczasem "mój" matematyk wziął to pod uwagę wcześniej i liczy, ile ciała musi zostać

ale skoro wziął to pod uwagę - to znaczy, że dokonał obliczeń
poza tym nie wyliczy ile musi go zostać nie biorąc pod uwagę jak szybko mu ubywa.

[Sokratex]

ale skoro wziął to pod uwagę - to znaczy, że dokonał obliczeń
poza tym nie wyliczy ile musi go zostać nie biorąc pod uwagę jak szybko mu ubywa.

Widać, że nie miałeś do czynienia z matematykami Jest nawet takie powiedzenie, że matematyka zmienia sposób myślenia. Poczytaj np. jednego z nich - Stefana Sokołowskiego a na pewno zrozumiesz, co mam na myśli:

"Zarówno na Onegę jak w Horhany muszę mieć ze sobą jedzenie na całą wędrówkę a w przerwach nie starczy mi czasu na ambitniejsze zakupy. Wiozę więc ze sobą do Warszawy dwa olbrzymie plecaki z mnóstwem sprzętu i jedzeniem na prawie miesiąc. Mniejsza o wagę, w końcu pociąg udźwignie, ale mam poważne trudności z objętością. Problemem jest też logistyka poszczególnych przepakowań: co zostawić w jakiej przechowalni i obok czego mogą leżeć ubrania konferencyjne, żeby się nie pogniotły i nie przeszły zapachem proteiny sojowej stanowiącej podstawę wielodniowego wyżywienia."


http://inf.ug.edu.pl/~stefan/Hiking/Wod ... onega.html


Albo ten fragment - czy tak myśli normalny człowiek? Tylko matematyk do końca kalkuluje co można zrobić, gdy inni - jak dowiemy się na końcu, dawno pogodzili się ze swoją sytuacją:


"Przytykam rękę do kratki wentylacyjnej w suficie i nie czuję najmniejszego powiewu. Zwracam na to uwagę konduktorce i otrzymuję obietnicę, że wentylacja zostanie włączona. Istotnie, po chwili kratka zaczyna pracować i po jakiejś godzinie powietrze robi się trochę mniej ciężkie. Jest to tylko chwilowa ulga, bo wentylacja wyłącza się sama z siebie co jakiś czas. W ciągu najbliższej doby będę jeszcze wielokrotnie interweniował u konduktorki w tej sprawie. Ze zmiennym skutkiem. W którymś momencie zniecierpliwiona moimi nagabywaniami mówi, żebym poczekał, bo niedługo będzie przechodził elektryk i otworzy okna. Elektryk otworzy, skoro cieślom się nie udało? Tak, bo u niego pałka. Przestajemy wierzyć w tych cieśli.

Starając się zbytnio nie spocić badamy konstrukcję okna. Gdyby tylko udało się zdjąć tą grubą ramę, która zasłania wszystkie ważne elementy regulacji! Aliosza i jeszcze jakiś pasażer są skłonni zrezygnować z prób usunięcia ramy, ja jednak nie jestem Rosjaninem i wiem, że w tych warunkach nie zasnę. Idę więc ponownie do konduktorki i proszę ją o trójkątny klucz ogólnokolejowy. Triumfalnie wracam z kluczem i znowu we trzech przystępujemy do pracy nad ramą a towarzyszą nam błogosławieństwa ze strony staruszek. W końcu rama odchodzi i z okna sypią się tumany kurzu. Odstawiamy ją na korytarz i badamy okno. Niestety, ani drgnie. Prawdopodobnie trzyma je gruba listwa przybita pod dolną krawędź specjalnie po to, żeby się nie otwierało. Cieśle zapewnie byli, ale nie w celu otwarcia okna na lato, tylko w celu jego zamknięcia przed zimą. Montujemy na powrót ramę i poddajemy się ostatecznie. Ja odnoszę klucz konduktorce i na pół godziny zamykam się w ubikacji, gdzie okno jest otwarte, w celu osuszenia potu i nałykania się zapasu powietrza na pół nocy. W międzyczasie wszyscy jakoś się rozłożyli, nie ruszają się więcej niż to konieczne i czekają na elektryka z drągiem, w którego istnienie nikt zresztą nie wierzy."

[Arti]

to nie tak
zmieniasz temat
powtórzę więc:

nie wyliczy ile musi go zostać nie biorąc pod uwagę jak szybko mu ubywa

rozumiesz?

[Sokratex]

to nie tak
zmieniasz temat
powtórzę więc:

nie wyliczy ile musi go zostać nie biorąc pod uwagę jak szybko mu ubywa

rozumiesz?

Raczej to Ty nie próbujesz nawet odczytać przesłania, sugerując się wyliczeniami... zupełnie jak matematyk - podmiot liryczny wiersza
Mówiąc prościej: co jest najważniejsze, kiedy ktoś odchodzi? Jego ciało, czyli to wszystko co zdołał zgromadzić,
czy raczej to, co po nim zostało? Reszta

której nie bierzemy zwykle pod uwagę wartościując kogokolwiek za życia. Także siebie.

Pozdrawiam.

[Arti]

nie dogadamy się.

Pozdro

[Sokratex]

nie dogadamy się.

Pozdro

Skoro nie próbujesz nawet zrozumieć przesłania? O liczbach nie pisałbym wiersza
i to o czymś, co jest właśnie ponad wszelkie kalkulacje.

Pozdrawiam.

[meandra]

piękny wiersz, Sokratexie.
znam jeszcze jednego poetę, który z taką precyzją posługuje się słowem
i w tak wyważony sposób potrafi przedstawić sedno.
pozostając pod wrażeniem...

ta, która wyszła cało, bez rachowania...


pozdrawiam ciepło,