w drodze powrotnej

[Withkacy]

w drodze powrotnej

obciążeni nadmiarem czerwieni
rozkładamy szeroko ramiona
karłowacieją owoce życia
w naszej postaci
nie sposób zaspokoić
wszystkich
w soki odżywcze wartości

dopóki nie posmakujesz
nie wiesz że cierpkie rosną
kosztem innych
drętwe sprawiając podniebienie
z każdym dniem coraz bardziej wątłym
przekonaniem że

przyjdzie
choć nie znamy dnia ani godziny
przerzedzić dumne konary
skarcić odstających
od kształtu kopuły

bezowocne łęgi listne




.

[Gloinnen]

obciążeni nadmiarem czerwieni
rozkładamy szeroko ramiona

Piękny początek. Żyje swoim życiem, w zasadzie materiał na oddzielny wiersz, zawiera spory ładunek treściowo-emocjonalny. Obrazowe pokazanie weltschmerzu, dużo bólu w tym także, jak w chrystusowej pasji - nawiązanie bardzo delikatne, ale (chyba) trafne.

Według mnie wskazane byłoby oddzielenie tego dwuwersu od strofy.

karłowacieją owoce życia

...a fructibus eorum cognoscetis eos.

No właśnie, czyżbyś chciał tu pokazać schyłek humanizmu i człowieczeństwa? Oznaczałoby to, że nakreślona w pierwszych dwóch linijkach próba okazała się chybiona. Ludzie nie są w stanie dźwigać nałożonych na siebie brzemion, choć to wyzwanie szlachetne i fundamentalne przecież...

w naszej postaci

Wydaje mi się zbędne.

nie sposób zaspokoić
wszystkich
w soki odżywcze wartości

Rekcja mi tu nie pasuje, ergo ---> poszukać innego czasownika lub innej konstrukcji, na przykład:

"nie sposób zaspokoić
wszystkich głodów
odżywczymi sokami"

"Wartości" zabrzmiały mi dość dydaktycznie i łopatologicznie. Sugeruję zrezygnować z nich, albo ubrać w metaforę.

kosztem innych

To też trąca kaznodziejstwem. Sam interpretujesz swój wiersz, podajesz jego przesłanie na tacy.

drętwe sprawiając podniebienie

Według mnie to brzmi fatalnie. Po pierwsze - inwersja wyjątkowo nieudana. Po drugie czasownik "sprawiać" tu nie pasuje, to jakby "nie po naszemu".

Może ---> "czyniąc podniebienie drętwym"?

z każdym dniem coraz bardziej wątłym
przekonaniem że

---> zagmatwane straszliwie. Czy dzień jest "wątły przekonaniem"?
Ale konstrukcja brzmi niezgrabnie, licentia poetica i idea wieloznaczności tutaj nie mają nic do gadania. Spróbuj zadbać o większą precyzję języka i jakoś to przemeblować.

przyjdzie
choć nie znamy dnia ani godziny
przerzedzić dumne konary
skarcić odstających
od kształtu kopuły

bezowocne łęgi listne

Ładna, obrazowa i mądra pointa. Ten "kształt kopuły" kojarzy się ze świątynią - którą podobno jest cała ludzkość. Z drugiej strony - jest tutaj dużo smutku. Jakby w świecie nie było miejsca dla niepokornych, dla tych, którzy wyłamują się z jakiegoś uniwersalnego powołania. Świętość byłaby zatem całkowitym zaprzeczeniem indywidualności. I - nawiązuję tutaj znów do początku wiersza - nie pozwala na słabość.
Zatem dobrze odgadłam tę pasyjną czerwień. Jakby była wciąż zapalonym czerwonym światłem nad człowiekiem. Potężnym imperatywem, prowadzącym bezlitośnie w jednym tylko kierunku.


Pozdrawiam,


Glo.