Tchnienia

[Marcin Sztelak]

Po tobie zostały pamiątkowe gwoździe
w ścianie. Rozkrzyżowane na drogę.

Codziennie czytam zestawienie kar za grzechy,
cielesne. Następnie wlokę ciało do ubikacji,
zająć się człowieczeństwem. W pewnym aspekcie.

Znam na pamięć twoje kroki, nasłuchuję,
zawsze po północy omijają drzwi.

Conocnie zasypiam nad kubkiem pełnym
mądrych zdań. Porzekadeł, wróżb, usprawiedliwień.
I innego chłamu.

Wysyłam wiadomość – nieodebraną:
Jestem zajęty spluwaniem w zwiędłe kwiaty,
tak, nie podlewałem. Moja wina i tak dalej.

Kochanie.

[Gloinnen]

Nie wiem, czy prawidłowo odczytuję wiersz, ale dla mnie on mówi przede wszystkim o rozstaniu dwojga ludzi.
Rozstaniu temu peel nadaje wymiar niemalże religijny. Tu rodzi się pytanie, czy związek z drugą osobą można postrzegać właśnie jako relację religijną? W pewnym sensie tak, jeśli w ogóle człowieka podniesiemy do rangi "małej świątyni". A zresztą przecież wielkie uczucie zawsze drugą osobę - symbolicznie - ubóstwia, czyni z niej obiekt czci.
Zniszczenie relacji pozwala właśnie tę apoteozę dobrze zrozumieć.

Po tobie zostały pamiątkowe gwoździe
w ścianie. Rozkrzyżowane na drogę.

Codziennie czytam zestawienie kar za grzechy,
cielesne.

Wszelkie błędy, zaniedbania, pomyłki - urastają do rangi grzechu. Słowo "grzech" ewidentnie odsyła do rejestru religijnego. Oprócz zabarwienia czysto etycznego (popełnione zło), posiada też dodatkowe znaczenie: "obraza boskiego majestatu".
Przy okazji -cały wiersz naznaczony mocno poczuciem winy.
Peel próbuje je zamaskować autoironią, ale tym bardziej jest ono czytelne.

Porzekadeł, wróżb, usprawiedliwień.
I innego chłamu.

To prawda, że "psu na budę" się mogą przydać. Tym bardziej, że w skrajnie negatywnych stanach psyche raczej denerwują i drażnią, niż coś mogą pomóc... Wydają się bezużyteczne, irytujące. Wiem coś o tym.

Jestem zajęty spluwaniem w zwiędłe kwiaty,
tak, nie podlewałem. Moja wina i tak dalej.

Kochanie.

Końcówka mnie powaliła, uderzyła po emocjach. Serio. Jest bardzo prawdziwa, autentyczna. Do bólu.
Chylę kapelusza.

Pozdrawiam,


Glo.

[lczerwosz]

Czytam jakby kontynuację "Enklaw". Glo wyjęła już zdania z moich ust.
To spluwanie na kwiaty przypomina mi opowiadania o pracownikach firm, które przygotowują jedzenie dla klientów. Pracownicy plują lub dodają różnych pikantnych wydzielin do kanapek, aby pokazać swoje lekceważenie dla pracodawcy, dla motłochu, za jaki uważają klientów. Nie bardzo wierzę w autentyczność tych opowieści. Ale wiarygodne są opowiadania ludzi, którzy źle się odnoszą do różnych symboli zamiast pozwolić sobie na agresję w stosunku do znienawidzonych ludzi. Ci mogą być nieosiągalni jak np. politycy, ale ich wizerunek da się pomalować farbą, można plakatowi wydrzeć oczy, napluć na zdjęcie. Dzieci w wybuchu emocji wykonują czynności zabronione lub uważane za naganne przez opiekunów. Na złość i dla uzyskania satysfakcji. A masz za swoje.

I jeszcze o czym innym. Ciekawe, w epoce dżendżer kobiety chylą kapelusze. To Sie Porobiło

pozdrowienia, L.