De profundis (4)

[Gloinnen]

Nie boję się budować na piasku;

wiem, że pierwszy przypływ
zmyje po kolei basteje, wieżyce, pozostawi błotniste
zagłębienie w dłoni. Przecież nie urodziłam się wczoraj,
przeczuwam przebieg wydarzeń,
brzeg, co się rozsypał w okamgnienia.

Wybrałam tylko
inne imię, inny rodzaj upadania,
ale na dnie zawsze czeka ta sama
skała. Dziesięć pięter i ciemność.
Pod głową znajomy twardy grunt.

Po kolei zatrzasną się okna. Oto
lekcja pokory. Nie pierwsza, nie ostatnia.
Erozja dawno spłukała z oczu błagalny wzrok.
Pozostawiam obcym przestrogi; rozczarowanie
wszak wykluczone, gdy mrzonki
ziarnko po ziarnku uleciały na południe.

Nic mnie nie zdziwi. Językiem do krwi wydrapię prześwit pod wydmami,
można przecież wciąż dalej iść
bez rozpaczy w złym guście.

Moje kondygnacje, spójrz, zaledwie
garść pyłu, pokruszone muszle,
są zawsze otwarte.

Pokochasz, wejdziesz; jeśli nie zechcesz
zostać, przyjmę również odwrót, zgaszę żarówki na litoralu.
Im mocniej sztorm wgryzie się w plażę, tym bardziej będę gotowa.


____________________
Glo.

[SamoZuo]

Wierz w miłość a nie zakładaj że jest jak zamki z piasku, bo taka wtedy będzie...

Poczytałam sobie i skumałam o co chodzi, a rzadko mi się to zdarza

Pozdrawiam

[atoja]

jak zwykle u Ciebie Gloo
zatrzymuję się na tytule,aby mieć punkt zaczepienia do zrozumienia
zwykle słowa z otchłani budzą we mnie niepokój, odpychają i przyciągają swą mocą i to jest to

[Arti]

Językiem do krwi wydrapię prześwit pod wydmami,

zrezgnowałbym z do krwi

językiem wydrapię prześwit pod wydmami

na razie tyle

[P.A.R.]

to z czerstwości, czy świeży wypiek
bo jakoś wyraźnie odstaje od niedawno wklejanych
in plus
i nie przeszkadza potok słów, ani Tobie deklarującej słowną ascezę
ni mnie, nie zdecydowanemu do końca
chcesz laurkę - wypiszę

[Arti]

moim zdaniem to dobry wiersz, nie będę w nim grzebał
przeszkadza niekonsekwentny zapis
z jednej strony gra przerzutniami
krótkie wersy
z drugiej bardzo rozwlekła strofa
sam nie wiem...może się czepiam

a za wiersz i

[Gloinnen]

SamoZuo, dzięki
Niestety, peelka niczego nie zakłada. Są takie sytuacje, gdy doskonale wiadomo z góry, że z tej mąki chleba nie będzie. Trzeba już zawczasu przygotować się na porażkę, znaleźć w sobie wystarczająco dużo siły do tego, aby narzucić sobie emocjonalny rygor i podejść do niespełnionej miłości z żelaznym spokojem; przyjąć cierpienie z godnością, bez szarpaniny, łez i rozpaczy.

Atoja, dziękuję Ci za przeczytanie wiersza i miły komentarz

P.A.R. - nie trzeba laurek, w żadnym wypadku!!!

Arti, dzięki. Nie będę w wierszu niczego zmieniać, według mnie wszystko jest na swoim miejscu.

Pozdrawiam wszystkich,



Glo.

[Marcin Sztelak]

Ja się nie przyczepię bardzo mi się podoba i te budowle na piasku - zdając sobie sprawę z ulotności jednak warto.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Nie zamierzam oceniać techniki bo się na tym nie znam, jako ciemniak mogę tylko powiedzieć, że mi się podoba, może nawet bardzo. Swoją drogą zauważyłem, że piszesz w ten sposób (dynamiczny), że natychmiast po napisaniu nowego twoje poprzednie teksty tracą aktualność, tak że aż głupio je komentować. Rozumiem jednak, że stanowią one formę lirycznego dziennika, czy też pamiętnika, i jako takie mają rację bytu w pewnym ciągu nastrojów. Muszę powiedzieć, że polubiłem ten dziennik, gratuluję inwencji:)

[Gloinnen]

Marcin. Al - os - dziękuję Wam.



Akurat tak się składa, że ten utwór powstał jakiś czas temu, jednak nieprzypadkowo znalazł się tu i teraz na forum. Wpisuje się rzeczywiście w ciągłość opowiadanej przeze mnie wierszami historii. Słuszna uwaga.

Pozdrawiam,


Glo.