Imażeria

[Gloinnen]

Do zagubienia trzeba dorosnąć. Nie chodzi przecież o to,
by szeptać nad świecą lub głaskać martwe kocięta.

Dopóki jest miejsce w szufladzie na nowe fotografie,
trudno podjąć decyzję o wycięciu znamion.

Podlewanie pelargonii musi najpierw stać się natręctwem
jak obrastanie w słowa, by zdzierać warstwa po warstwie

już nie miłość, ale modlitwy w intencji,
zanim trupiarka zatrzyma się między dekadami.

Tylko wiersze nie zrzucają oprzędów, są od razu
obgryzione do kości.



____________________
Glo.

[karolek]

.

[411]

To nie jest wiersz. To cztery tezy zapisane nieco "ladniej", poetycko, fachowo-profesjonalnie. Czytam je tak:

1. Do zagubienia trzeba dorosnąć. Nie chodzi przecież o to, by szeptać nad świecą lub głaskać martwe kocięta. Punkt.
2. Dopóki jest miejsce w szufladzie na nowe fotografie, trudno podjąć decyzję o wycięciu znamion. Punkt.
3. Podlewanie pelargonii musi najpierw stać się natręctwem, jak obrastanie w słowa, by zdzierać warstwa po warstwie już nie miłość, ale modlitwy w intencji, zanim trupiarka zatrzyma się między dekadami. Kolejny punkt.
4. Tylko wiersze nie zrzucają oprzędów, są od razu obgryzione do kości. Znowu punkt, ostatni.

Zapisz to jeszcze "ladniej" i wrzuc do prozy poetyckiej, tam jego miejsce.
A tresc? Dorosla.
J.

[haiker]

Hurtem spisane myśli. Co je łączy? Prawdopodobnie tylko autor lub peel.

Istotą tego wiersza jest niezgodność w fazie.

Bo gdzie zagubienie a gdzie tkliwość nad kocimi truchłami?
Gdzie miejsce na nowe fotografie a możność wycinanek?
Co podlewanie pelargonii do zdzierania warstw (zwłaszcza, że to ostatnie przywołuje heblowanie).

Końcówka o nagości wierszy jest postulatem, a nie stwierdzeniem, ponieważ trzeba by to udowodnić, a fakty przeczą tej teorii.

Bardzo ładny tytuł, przywołujący właściwie... wszystko. Jest raczej jak studnia niż jak morze.

[bartosia]

Do zagubienia trzeba dorosnąć. Nie chodzi przecież o to,
by szeptać nad świecą lub głaskać martwe kocięta.

Dopóki jest miejsce w szufladzie na nowe fotografie,
trudno podjąć decyzję o wycięciu znamion.

Podlewanie pelargonii musi najpierw stać się natręctwem
jak obrastanie w słowa, by zdzierać warstwa po warstwie

już nie miłość, ale modlitwy w intencji,
zanim trupiarka zatrzyma się między dekadami.

Tylko wiersze nie zrzucają oprzędów, są od razu
obgryzione do kości.



____________________
Glo.

Przeczytalam z przyjemnoscia tekst i komentarze.
Potem siegnelam po tlumacza tytulu. Wskazal mi kierunek, lecz
nie pomogl w natychmiastowej interpretacji poszczegolnych sentencji.


Czuje, widze, przezywam,
powracam.

Widze taki zwiazek miedzy poszczegolnymi wersami:
To kolejne etapy swiadomego zycia. Ostatni wers - "po zyciu"

[skaranie boskie]

Zapisz to jeszcze "ladniej" i wrzuc do prozy poetyckiej, tam jego miejsce.
A tresc? Dorosla.

W pełni popieram.

[eka]

Do zagubienia trzeba dorosnąć. Nie chodzi przecież o to,
by szeptać nad świecą lub głaskać martwe kocięta.

Dopóki jest miejsce w szufladzie na nowe fotografie,
trudno podjąć decyzję o wycięciu znamion.

Podlewanie pelargonii musi najpierw stać się natręctwem
jak obrastanie w słowa, by zdzierać warstwa po warstwie

już nie miłość, ale modlitwy w intencji,
zanim trupiarka zatrzyma się między dekadami.

Tylko wiersze nie zrzucają oprzędów, są od razu
obgryzione do kości.

Nie sądzę, że wersom brak spójności, rozwijają konsekwentnie myśl przedstawioną w pierwszym wersie. Trzeba najpierw "pożyć" w natłoku, a jeśli jest jeszcze miejsce na nowe doświadczenia, znamion normalności, zmanipulowanej rzeczywistości nie wytniemy. To tylko w dobrych wierszach dochodzimy do sedna jej prawdziwej struktury. Oby zdążyć przed śmiercią uczynić to ze swoim życiem.
Czy proza? Raczej nie, jest forma dystychu, zrytmizowanie, chwyty. Liryczność i proza zapisu w zdaniach, ale bez cech fabuły, więc dla mnie wiersz jak najbardziej.