Na krawędzi

[żakote]

I tylko w tym miejscu noc czarna
bieleje gdzie światło z ciemnością
się namawiają wysoko poza linią
gwiazdozbiorów

I tylko w tym miejscu poza granicą
wędrowania przestałem się spalać
zaciągnięty do wnętrza kamienia
by móc tam pozostać

[eka]

Żak- podoba mi się, bo ja akurat lubię romantyczno - modernistyczny sznyt, ale pewnie znajdą się tacy, którzy zarzucą emfazę
Otwierająca w tej stylistyce wersy samogłoska - i - jednak lekko trąci koturnowością, tym bardziej, że budujesz nią anaforę. No i wydaje się być (ten chwyt) taki poetycki

Z jednej zrezygnowałabym na pewno, jak i oksymoronu: bieleje noc. Co się będę rozwodzić, zobacz, to zostawiłabym:

gdzie światło z ciemnością
namawiają się wysoko poza linią
gwiazdozbiorów

tylko w tym miejscu poza granicą
wędrowania przestałem się spalać
zaciągnięty do wnętrza kamienia


Przepraszam za dłubanie, pozdrawiam.

[haiker]

W pierwszej strumyk światła rozpościerający się poza codziennymi i conocnymi obserwacjami i rozważaniami:
poza linią gwiazdozbiorów... tak, tam musi być ciemno albo... bardzo jasno.

Bardzo ładne to.

W drugiej grawitacja w pełnym słowa znaczeniu ściągnęła natchnienie na Ziemię. Niestety. I ukamienowała je. Na Ziemi poezja nie istnieje, do gwiazd ciągnęli wszyscy. Wszyscy.

[eka]

Wróciłam poczytać, bo mocno zapisałeś mi w głowie:

przestałem się spalać
zaciągnięty do wnętrza kamienia

W tym wierszu jest niesamowity potencjał, a ta fraza drąży umysł jak wiertło ścianę. Tyle, że zupełnie bezgłośnie.

[witek kiejrys]

Porusza! Ma dziwny nerw

[żakote]

Eko, jest mi niezmiernie miło, że mogłem "poświdrować" frazami w Twojej głowie.
Haikerze, wielkie dzięki za błyskotliwy koment.
Witku, dobrze słyszeć, że mój wiersz Cię poruszył.

[Ewa Włodek]

no, to mnie zatrzymało, bo:

zaciągnięty do wnętrza kamienia
by móc tam pozostać

w alchemii zielony kamień był przedstawieniem "żyjącej duszy", więc cały wiersz przeczytałam w tym kontekście. Dlatego czytam go jako słowo o przejściu między światami...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Nula.Mychaan]

zaciągnięty do wnętrza kamienia
by móc tam pozostać

to jest niesamowite

[żakote]

W pierwszej części podmiot zakłada istnienie innego świata z innymi normami.
W drugiej części przeżywa niespełnienie, ten świat ze swoimi normami jest jedynym, jaki istnieje i jego najdroższym pragnieniem jest być jak kamień, w spoczynku niezmienności.

Mam nadzieję, że dobrze to ująłem.

[iTuiTam]

I tylko w tym miejscu noc czarna
bieleje gdzie światło z ciemnością
się namawiają wysoko poza linią
gwiazdozbiorów

I tylko w tym miejscu poza granicą
wędrowania przestałem się spalać
zaciągnięty do wnętrza kamienia
by móc tam pozostać

"I tylko taką mnie ścieżką poprowadź, gdzie śmieją się śmiechy w ciemności ..."
http://www.tekstowo.pl/piosenka,maryla_ ... _woda.html
Tak mi się skojarzyło, gdy czytałam pierwszą zwrotkę.

Wiersz, który się zapamiętuje.