Noc polarna III

[misza]

Dotykam błądzę przeczuwam odczuwam gasnę
w zimnym łożysku tracę życie z oczu
gdy w komorach serca gęsta krew ostygła
zwodzony most przyszłości wolno się podnosi

Przeczuwam gasnę odczuwam dotykam błądzę
nie ma drogowskazów i znaków ostrzegawczych
nie mówi całej prawdy lustrzane odbicie
gdy siedzi w szczegółach oblodzony diabeł

Przeczuwam gasnę odczuwam błądzę dotykam
napotkane zdarzenia przypadkowych ludzi
nikogo nie zapytam o drogę do domu
prostuję mylne ścieżki i grzebię nadzieje

Błądzę dotykam gasnę przeczuwam odczuwam
chłód idący przez skórę lodowej równiny
lekki śnieg nie topnieje na otwartych dłoniach
zamyka się nad głową pióropusz śnieżycy


Gasnę dotykam błądzę odczuwam przeczuwam
nierówności na szlaku i bezpieczne przejście
czytam z płatków śniegu ukrytą wiadomość
lecz jej treści nie zdradzę - zachowam dla siebie

[Gloinnen]

Ten wiersz bardzo mi się podoba. Piękny jest, nastrojowy, nostalgiczny... Ten rodzaj obrazowania szczególnie trafia do mojej elfiej wrażliwości.

Dotykam błądzę przeczuwam odczuwam gasnę
w zimnym łożysku tracę życie z oczu
gdy w komorach serca gęsta krew ostygła
zwodzony most przyszłości wolno się podnosi

Wydaje mi się, że ten wiersz ma być pewnego rodzaju alegorią życia ludzkiego, odzwierciedlającą zagubienie peela. Chyba znalazł się on w swoistym punkcie kulminacyjnym swojej egzystencji, może to jakiś dramat, sytuacja ekstremalna? W każdym razie na pewno nastąpił moment jakiegoś bardzo bolesnego, trudnego uświadomienia sobie własnej skończoności, słabości, nędzy. Od tego momentu droga naprzód będzie naznaczona chłodem i wieść do zimnej, lodowej otchłani.

Przeczuwam gasnę odczuwam dotykam błądzę
nie ma drogowskazów i znaków ostrzegawczych
nie mówi całej prawdy lustrzane odbicie
gdy siedzi w szczegółach oblodzony diabeł

Na tę otchłań naprowadził mnie diabeł... "nie ma drogowskazów i znaków ostrzegawczych" - ten wers wzmacnia bezradność peela, który nie posiada w swojej trudnej, życiowej wędrówce żadnego stałego, solidnego punktu odniesienia. Nawet on sam nie jest dla siebie na tyle silny, aby móc samodzielnie podjąć wyzwanie rzucone przez świat.
Osobiście polemizowałabym z tą tezą - wybacz, jeśli popełnię faux pas... Wydaje mi się, że człowiek przez całe swoje życie otrzymuje te drogowskazy - wszystko, co mu się przytrafia, wszelakie doświadczenia - mają go na coś naprowadzić. Innymi słowy, nic nie dzieje się bez przyczyny. Największym zaś i najpewniejszym źródłem siły dla każdego człowieka jest on sam - i - paradoksalnie - jego słabość. Powtórzę za św. Pawłem - Moc w słabości się doskonali.

za tę dygresję. Wracam do utworu.

Przeczuwam gasnę odczuwam błądzę dotykam
napotkane zdarzenia przypadkowych ludzi
nikogo nie zapytam o drogę do domu
prostuję mylne ścieżki i grzebię nadzieje

Kontynuujesz opowieść o zagubieniu, także o samotności w świecie. Peela ogarnęło zwątpienie we wszystko, zniechęcenie, marazm, apatia...

Błądzę dotykam gasnę przeczuwam odczuwam
chłód idący przez skórę lodowej równiny
lekki śnieg nie topnieje na otwartych dłoniach
zamyka się nad głową pióropusz śnieżycy

Tak sobie w pewnym momencie pomyślałam, że to może być wiersz o śmierci - ale nie mogę opędzić się od przeświadczenia, że to samobójcza śmierć. A w najlepszym wypadku śmierć, będąca rezultatem - odmowy życia. Śmierć poniekąd symboliczna, a jednak prawdziwa, polegająca na całkowitej alienacji. Opisujesz ją bardzo obrazowo - "zamyka się nad głową pióropusz śnieżycy"... O ile bardzo nie lubię metafor dopełniaczowych, o tyle ta mi się spodobała, chyba dlatego, że doskonale skomponowana i - jak rzadko która dopełniaczówka - precyzyjna...

Gasnę dotykam błądzę odczuwam przeczuwam
nierówności na szlaku i bezpieczne przejście
czytam z płatków śniegu ukrytą wiadomość
lecz jej treści nie zdradzę - zachowam dla siebie

Znakomita ostatnia strofa i znakomita pointa. Trochę mi się skojarzyła z baśnią Andersena - "Królowa Śniegu". Wiem, może dziecinnie, ale zaprowadziło mnie to skojarzenie daleko. Właśnie do takiego odrętwienia, śmierci, wygaśnięcia uczuć.

A wykorzystanie zimowej metaforyki ma o tyle sens, że zima, jako pora roku, ma charakter takiego przejścia - z jednego życia w drugie. To na zimie kończy się i zaczyna cykl wegetacji w przyrodzie, zima jest początkiem i końcem, skrywa w sobie tajemnicę odżywania, odnawiania się jakiejś energii... W tym drzemie nadzieja, której upatruję także w wersie "czytam z płatków śniegu ukrytą wiadomość"... Chciałabym bardzo, aby to była dobra wiadomość. Lepiej chyba patrzeć na to z optymizmem.

Pozdrawiam, miszo, i dziękuję za piękny wiersz.



Glo.

[misza]

Nie dość, że rozebrałaś na części ten wiersz,
to jeszcze zrobiłaś to samo z jego autorem.
Pozdrawiam, Elfico