Jesienny spacer. Ceremonia

[Gloinnen]

Obce miasto prowadzi w przeczucia po bliznach;
słońce gniazda rozwija, uwalnia z nich słowa,
a na liściach żyłkami czerwieni się ciepło,
a przypadek pochyla, przybliża ramiona.

Nie zapomnę; choć mgła tę gorączkę ostudzi,

chcę. Podążać za nurtem w nieznane zmyślenia,
wraz z powodzią dosięgać okiennic i dachów.
Tutaj cisza i spokój. Tak trudno popatrzeć
prosto w oczy, gdy jesień w dotyku się iskrzy,

zmieniam barwy; choć pragnę nie przejdzie przez usta,

wkrótce przyjdzie zapłacić. Rozmienię się w rzece
na odbicia, rozbłyski. Zagarniaj, zagarniaj
ciepłą dłonią chłód wody, pokorne minuty,
których było za mało, by unieść się światłem

blisko, bliżej; choć granic nie wolno przekroczyć.



____________________
Glo.

[em_]

Melodyjne, trochę jak kołysanka

[oskari valtteri]

no świetne jest, bardzo dobrze poprowadzony.

[żakote]

Właśnie zamierzałem wybrać się na spacer - już nie muszę i nie żałuję.

[Alek Osiński]

Bardzo się podoba, ileż tu dyskretnej wrażliwości, aż chce się
wyciągnąć rękę; inne pytanie, to jeszcze, na ile wrażliwość może być
bezgraniczna, a na ile musi wyczuwać granicę, żeby mogła mieć
w ogóle jakiś kształt...


Pozdrawiam

[Berele]

Bardzo ładny, wiele wyrafinowanych zabiegów literackich, wrażliwość i udana sentymentalna estetyka. Tylko nieśmiała uwaga, pierwszy wers jest za gęsty; mógłby być bardziej jak proza.

:-)

[eka]

Delikatność, wrażliwość, subtelna ceremonia spotkania.
Potop w sensie pozytywnym, jako zalanie peela bogactwem miasta.
Wydaje mi się, że ono symbolizuje nowo poznanego człowieka. Jest atrakcyjne dla podmiotu, jego uliczki są piękne, ciepłe i smutne. Jak w nie wejść bezpiecznie? Kiedy można za bliskość zapłacić, trzeba o granicach pamiętać, nawet rzeka mieści się w brzegach, czasami jednak wylewa i można się w kimś rozpłynąć.
Forma wiersza skłania mnie do uznania, że mamy dwa podmioty, głos miasta jest zamknięty w trzech pojedynczych wersach, świetnie łączą się każdorazowo z przybywającą do niego peelką w trzech czterowersowych zwrotkach.
Zachwyciłaś...

[Hosanna]

Zawsze mnie zdumiewają i nie rozumeim ich - uczucia platoniczne

Ten wiersz jakos przybliża mi temat
że można się tym delektować

choć mnie nie starczyłoby cierpliwości
co więcej
nie uwierzyłabym że mnie pragnie ktoś kto boi sie przekroczyc granicy
gdyż w niej
jest rytuał przyzwolenia


na miłość trzeba zasłużyć
między innymi odwagą gotowości

z drugiej trony to wiersz o nieprzekraczaniu pewnych granic
i ta część rozumiem gdyż jest ze mną nie w opozycji lecz w synchromii

pielęgnuję tyle granic
bo wierzę że chwila
nie powinna decydować o granicach ustalanych
nie pod wpływem chwili

szkoda ze nie ma takich statysty
jak często nie jesteśmy posłuszni sobie w planie generalnym
jak często ludzie odchodzą od prawdy ogólnej
na rzecz odstępstwa
pod wpływem chwili

[Gloinnen]

Zawsze mnie zdumiewają i nie rozumeim ich - uczucia platoniczne

Mają tyle odcieni...

Dziękuję wszystkim za czytanie.

[anastazja]

Zagarniaj, zagarniaj
ciepłą dłonią chłód wody, pokorne minuty,
których było za mało, by unieść się światłem

blisko, bliżej; choć granic nie wolno przekroczyć.

zachwyca bogactwem metafor, miękkością liryki. Cudne