Wrzosy, czyli niepewność w przemijaniu

[Lucile]

A ja
pochylona nisko, niziutko
podniosę zdeptany wrzos
tak łatwo jest zapomnieć
mając dwadzieścia lat

A ty mówisz:
rozsyp włosy, odrzuć wrzosy
i tylko popatrz, popatrz
złote chmury, złote fale
złote stopy i powieki
jeszcze nie czas, nie czas
na jesienne przemijanie
a złocista włosów twoich
już spłowiała rudość
na dobre mnie usidliła
dla mnie będziesz taka sama na wieki
a tamta...
to zła kobieta była

A ja
spinam włosy, zbieram wrzosy
i nadal boję się twoich
czterdziestu lat

[Alek Osiński]

Pamiętam, jeden dzieciak pytał mnie się kiedyś, a ile wlaściwie wrzos ma lat,
zatkało mnie oczywiście, bo równie dobrze można by się pytać, ile fala ma lat,
czyżby więc czas był faktycznie istotny tylko dla człowieka...

[Lucile]

Na to wygląda Panie Alku, na to wygląda
Pozdrawiam i miłych snów życzę
Lucile