płonące gołębie

[alchemik]

aż nastał dzień narodzin
i natchnął twórca dzieci swoje
ogniem serdecznym
przykazując
lećcie i płońcie
wasze niech będzie niebo

a wtedy okazało się
że chociaż gołębie objęte płomieniem
są piękniejsze i jaśniejsze
od legendarnych żar-ptaków
to jednak latają od nich krócej i niżej
bardzo szybko ulegają wypaleniu
i w konsekwencji
dręczy je poczucie niespełnionego obowiązku
niesionym przez nie listom
udziela się gorączka
a słowa w malignie
rozsypane po przestworzach
stają się synonimem gwiazd

J.E.S.

[Fałszerz komunikatów]

Łączysz tu religię z mitem, każesz ludziom płonąć jak krzewy gorejące, a wszystko zwalasz na stwórcę;) Niestety, nie z każdego potencjalnego świętego wyrasta Mesjasz;) Wielu z nas wykazuje słomiany zapał w działaniach. Większość lubi się spóźniać.
Żar – ptaki to anioły.
Dzieci to oczywiście my, ludzie.
dręczy je poczucie niespełnionego obowiązku – frustracja.
Listy to dusza.
Gwiazdy to pobożne życzenia.
Płonąc danym nam życiem, możemy być od nich piękniejsi, ale wypalamy się jak świeczka.

[Alek Osiński]

mniej jesteśmy w stanie unieść niż nasze
płomienne wyobrażenia - tak to czytam,
cóż natura człowieka jest nikczemniejsza
niż myśli, wiersz niezły

Pozdrawiam

[oskari valtteri]

wiersz mi się widzi. fajne jest jego rozczytywanie i niech mi ktoś powie że brak interpunkcji nie ma zalet
w 1 strofce płynniej czyta mi się tak:

"przykazując
by lecieć i płonąć
wasze niech będzie niebo"

ale to detal.

[żakote]

Jak poeta dokonujący operacji na swoich uczuciach i myślach będącymi jego własnymi, ponieważ to on jest ich twórcą.
Piękny i wzruszajacy wiersz

[Gloinnen]

Przypomniał mi się Norwid i słynny fragment "Tyrteja", zresztą genialnie zaadaptowany na piosenkę (śpiewa Stan Borys, na pewno znasz):

Coraz to z Ciebie jako z drzazgi smolnej
Wokoło lecą szmaty zapalone
Gorejąc nie wiesz czy stawasz się wolny (...)

niesionym przez nie listom
udziela się gorączka
a słowa w malignie
rozsypane po przestworzach
stają się synonimem gwiazd

Nie myślałeś, aby z tego fragmentu zrobić oddzielną strofę?
Kapitalne zakończenie o słowach w malignie. Obrazowe, wieloznaczne, do wielokrotnego odczytywania.

Pomyślałam sobie w tym momencie o poetach, którzy - natchnieni przez furor divinus - próbują przekazać innym niezwykłe przesłanie. Gorączkowe listy pełne rozpalonych słów - to wiersze. Synonim gwiazd, kosmosu, poznania tajemnic.
Gwiazdy to cel naszej wędrówki, bywa, że symbolizują jej kres. W wielu legendach pojawia się taki motyw, że bogowie przenoszą ludzi na niebo i zamieniają w gwiazdy. To jakaś alternatywa dla ziemskiej śmierci, przywilej dusz niezwykłych, szlachetnych. Do takich należy z pewnością dusza poety, który spala się w ogniu, niejako poświęcając dla swojej misji. Ten utwór - w powyższy sposób odczytany - jest głęboko romantyczny, w znaczeniu bardziej programowym, niż estetycznym.

W Twoim wierszu można znaleźć wytłumaczenie dla nieśmiertelności, której poezja, sztuka słowa, jest emanacją.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

słowa w malignie
rozsypane po przestworzach
stają się synonimem gwiazd

Najbardziej podoba mi się początek i puenta. Baśniowy wiersz, ładnie.

[Henryk VIII]

Brawo!
Wielka przyjemność przeczytać. Pomimo czytelnej goryczy, która jest zaraźliwa.

Piszesz:
"a wtedy okazało się
że chociaż gołębie objęte płomieniem
są piękniejsze i jaśniejsze
od legendarnych żar-ptaków" - to fragment, który mi się najbardziej podoba, jednak świetna jest całość!

Gratuluję.
H8