Miazgi

[Marcin Sztelak]

Rozgnieciony na szybie obarczam
winą zły układ gwiazd,
nieodpowiednio nazwane konstelacje.

Zapatrzony w daty jestem zbiorem
liczb, przypadkowym alfabetem
z wykoślawionych liter.

Może nawet znakiem. Przypadkowym
jak narodziny
oraz to, co nazywamy życiem.

Aż po zgon, ewentualnie śmierć.

[Gloinnen]

Potrafisz lepiej.

[eka]

Bez ostatniego zdania, bo trywializuje Miazgi.

Zawsze można lepiej, ale to co napisałeś, szczególnie: rozgnieciony na szybie... trafia we mnie mocno. Czasami trzeba wprost, bez chmury cudnych metafor.

[Fałszerz komunikatów]

Peel w podsumowaniu rozbija swe życie na części pierwsze. Niczym naukowiec robi analizy przeszłości - tej bliższej i najbardziej odległej, związanej z narodzinami. Ciekawa autoironię stosujesz w wierszu. Niemniej pierwsza strofa do mnie absolutnie nie trafia. Kojarzy się raczej z karykaturą tekstów Marcina Sztelaka, niż z samą osobą Autora. Chodzi mi o tego rozgniecionego peela na szybie i dość groteskowy wydźwięk tego fragmentu. No i ile można czytać u Ciebie o tym czytaniu z gwiazd...I nie wiem czym różnią się dwa terminy w puencie. W sumie zgon to bardziej biurokratyczny, suchy termin...