Muzyka w piekle. Requiem /Tryptyk/

[Marcin Sztelak]

Wieńce na ołtarzach, świeczki spływają
do morza. Wraz z Marzanną,
utopioną za grzechy. Rodziców.

—
Pisarze maczają pióra w świeżej krwi
baranków. Niewinnych, więc ronią łzy
rozmazując pieczęcie.
—

A na dnie kamienie u szyi są coraz lżejsze.
Prawie wniebowstąpienie, tylko woda
w butach i piasek skrzypi. Pomiędzy zębami.
Wytrzeszczonymi w uśmiechu.

—
W menu baranina z rusztu.
Cóż za szczęście – nie śmierdzi, wykrwawiona
do ostatniej kropli. Tłuszcz lśni
pomiędzy stronami.
—

Słońce wybucha, wieńce więdną, świeczki
zgaszone. Zgodnie z prawem
następstw: wieczór – kolejny dzień pierwszy.

Także ostatni.

[Alek Osiński]

"Pisarze maczają pióra w świeżej krwi
baranków...

w menu baranina z rusztu.
Cóż za szczęście - nie śmierdzi, wykrwawiona
do ostatniej kropli. tłuszcz lśni
pomiędzy stronami."

To najmocniej do mnie przemawia,
trochę jak daremna ofiara twórcy - Kaina...

[Henryk VIII]

Ciekawy tekst. Najbardziej do mnie przemawia początek - własciwie mógłby on nawet stanowić całość. Piszesz:" Wieńce na ołtarzach, świeczki spływają
do morza. Wraz z Marzanną,
utopioną za grzechy. Rodziców." Super!