Z pism Stowarzyszenia Poetów Wątpliwych (odwrotności)

[Marcin Sztelak]

W skupieniu składamy rozdarte akty,
żal pięknych kobiet.
I tych brzydszych, ale jakby odrobinę mniej.

Za to właśnie czekają nas pokajania,
zwieszone głowy i milczenie.
Szczególnie dwuznaczne.

Szczęściem mamy w kolekcji prawdy.
Na każdą okazję.
Niektóre być może mocno wytarte,
na przykład na kolanach

Są też te gorsze – z dziurami na łokciach,
jednak nie chcemy ich wyrzucić na śmietnik
historii. Bo drwi.

Czas najwyższy sprawdzić kalendarze.
Prawdopodobnie zrywamy kartki
w tył.

[Alek Osiński]

Bardzo ciekawy wiersz. Najbardziej, oprócz pięknych kobiet
i tych trochę brzydszych, interesujący jest
wątek prawdy i aktów do jakich nas porywa.

Kwestia tylko na ile prawda może być
przechodzona, a na ile trzeba ją wychodzić,
tudzież wystać.