W tym domu zostawiłam swoje dzieciństwo

[anastazja]

Ile siły trzeba żeby pchnąć te drzwi
i zobaczyć nas wszystkich w jednej izbie
małe demony w owczej skórze
rodzice strudzeni pracą
z wyciągniętymi ramionami spełnionej nadziei

za drzwiami mała arka Noego
zapach drewna przy starym piecu grzaliśmy nasze serca
w modlitwie rano i wieczorem
świat dla pielgrzymów przesuwających się w stronę cieni
historia szarpie bliznami

[eka]

Ann... szacun za ten wiersz.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry obraz, smak i wspomnienie dzieciństwa.

Pozdrawiam.

[Niedzisiejszy]

Bardzo wzruszający obraz rodzinnego domu
Dla dziecka nie ważne jest, czy tym domem jest apartament pełny przepychu, duży dom z ogródkiem, czy może zwyczajne małe mieszkanie w bloku, albo malutka chatka na przedmieściach, tam są skryte niezapomniane wspomnienia, ale niestety i przykre, gdy któryś z rodziców odchodzi, lub jest ciężko chory.
Ale mimo to żadna kawiarnia nie zastąpi smaku domowego ciasta i herbaty, ciepła rodzinnego w święta, wspólnego śpiewania kolęd, a potem wspólnej drogi na pasterkę. Szkoda, że tak wiele osób tego nie docenia, i zostawia swoich rodziców samych, nawet jeśli byli dobrzy, i ani ich nie krzywdzili, i ani nie żądali od dziecka by spełniło ich chore ambicję, ale wspierali go w jego drodze, a on nie znajdzie nawet chwili czasu na odwiedziny.
Okropne są nasze czasy, gdy tak wiele osób stawia pracę i pieniądze wyżej niż rodzinę,
a przecież to jest najważniejsze.
I Ty oddałaś tą pełnie Miłości, Ciepła, Radości w swoim wierszu
Pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów

[anastazja]

Eko, Marcinie, Mateuszu. Z serducha dzięki

[Lucile]

Anastazjo,

świat dla pielgrzymów przesuwających się w stronę cieni
za zamkniętymi drzwiami historia szarpie bliznami

pięknie, czule, delikatnie i prawdziwie o odchodzeniu
Lubię zaglądać i czytać Twoje wiersze, choć wiem - i przepraszam - rzadko komentuję.
Dostarczasz mi niezwykłych wzruszeń, a Twój wiersz przeniósł mnie w dzieciństwo
i do rodzinnego domu, po którym, niestety, nie ma nawet śladu.

Ile siły trzeba żeby pchnąć te drzwi

proste, a tak wymowne słowa. Ja, robię to już tylko we wspomnieniach.
Serdecznie
Lucile

[anastazja]

Twój wiersz przeniósł mnie w dzieciństwo
i do rodzinnego domu, po którym, niestety, nie ma nawet śladu.

U mnie również Lucile. Jednak wyobraźnia nakazuje wracać w miejsca, które są tylko cieniem.
Z wdzięcznością kochana

[coobus]

Potrafisz przywoływać odległe wspomnienia. Często powracają w Twoich wierszach. Wielu z nas odbiera je, niemal jak swoje. Bo mają swój smak i zapach. Zawsze Ci towarzyszę w takich chwilach. Trzymaj się zdrowo, Ana

[ELKA]

Na ten wiersz głosowałam, bo urzekł mnie wspomnieniami. Ciepło, smak i zapach dzieciństwa. Pięknie Anastazjo

Pozdrawiam.elka.

[iTuiTam]

Ile siły trzeba żeby pchnąć te drzwi
i zobaczyć nas wszystkich w jednej izbie
...
świat dla pielgrzymów przesuwających się w stronę cieni
za zamkniętymi drzwiami historia szarpie bliznami

Otwieramy pamięć jednym pchnięciem. Drzwi do niej mogą być lekko uchylone. Albo, jak piszesz: ile siły trzeba, podpowiadając, że są ciężkie.
Może dlatego, że otwiera je ówczesne dziecko?

Bardzo wymowna puenta.
Zastanawiam się nad rymem wewnętzrnym: drzwiami-bliznami, ale to drobiazg i być może pomaga w zapamiętaniu ostatnich dwóch wersów.

serdecznie
iTuiTam