żeby nie przenieść myśli w inny wymiar

[Tomek i Agatka]

miarowe przesypywanie morza - od maleńkich drobinek
po dużo większy nasyp. wąskie gardło. prześwit,
który niezmiennie zawiesza wzrok, by za chwilę połknąć
ostatnią pewność.

moment nieuwagi i niezdarny odłamek kaleczy stopy,
piasek nasiąka chłodem i nie wiadomo skąd
bierze się wilgotność rąk i stóp. mrowienie
przechwytujące szkielet.

zadziwiające, jak łatwo pęka cieniutkie szkło.
jedno mgnienie i nic nie pozostaje z dawnych kształtów.
gwałtowne przelewanie horyzontu po pisk strwożonych mew.

z niefortunnych wymknięć - poza -
jedynie wąska strużka piasku
sprowadzająca na ziemię,
by nadać myślom właściwy ciężar:

kto wie, ile jeszcze chybotliwych przełożeń rąk,
kaskad i mrowień, wzniesionych podniebnie kopców,
materii rozpraszającej światło.

pękająca otoczka wciąż wywołuje popłoch,
niebywałe, jak bardzo trzeba uważać
podczas próby zaklinania klepsydr.

*

odgarniam galaktyki starte na popiół.

[Alek Osiński]

Idea wiersza bardzo się podoba. taka zmysłowość
jest mi bliska, ale mam kilka wątpliwości co do zapisu.
wydaje mi się wiersz w kilku miejscach możliwy
do poprawienia z korzyścią dla niego.

np.

od maleńkich drobinek
po dużo większy nasyp.

ten nasyp jakby nie pasuje, może to ze względu
na konflikt między rzeczami policzalnymi i nie

piasek nasiąka chłodem i nie wiadomo skąd
bierze się wilgotność rąk i stóp.

jeśli nasiąka chłodem - to wydaje się oczywiste
skąd się bierze wilgotność...

zadziwiające, jak łatwo pęka cieniutkie szkło.

w wypadku akurat cienkiego szkła to wydaje się dość oczywiste...

dla mnie te fragmenty do przemyślenia i ew. przeredagowania...

puenta za to piękna

[marta zoja]

W Twoim wierszu, można odczytać wszystkie ślady pogmatwanych istnień...poranionych serc... Dla mnie w całości oddaje wrażliwość na los człowieczy, udobruchany pięknem... Pozdrawiam MZ

[Marcin Sztelak]

Właśnie kto wie ile jeszcze i od siebie dorzucę kto wie ile było przed nami. Piękny, delikatny, miejscami zmysłowy wiersz...

Pozdrawiam.