jesienna villanella w bieli

[Miladora]

nostalgiczna pora liście żółkną wokół
i w banalny sposób jesień deszczem płynie
ptaki już umilkły wiatr zaczyna śpiewać

rankiem szron na trawie obrazy przemienia
w jesienne pastele wkrótce przyjdzie zima
równie nostalgiczna zbierze liście wokół

choć szybują jeszcze nad dachami miasta
po zasnutych mgiełką ulicach i skwerach
ptaki już umilkły wiatr jedynie śpiewa

jesień barwę liści przetworzyła w brązy
wtopiła je w ziemię otwartą na wilgoć
deszczowych poranków nostalgicznie wokół

gdy ptaki skulone mokną na gałęziach
spod pożółkłej trawy wyziera już glina
i w bezlistnych krzakach wiatr przeciągle śpiewa

szepcze wciąż do ptaków ulatujcie proszę
tam gdzie w ciepłych krajach nie zaznacie biedy
bo ostatnie liście już spadają wokół
i tylko w kominach wiatr piosenki śpiewa

[Boogie]

Ładna ta jesień, to lecę, do cieplejszych krajów, może bieda mnie nie znajdzie, pozdrawiam

[Miladora]

Dzięki, Boogie - to eksperyment z villanellą w białej formie.
Ale jeżeli ta jesień się spodobała, to tym bardziej miło.

Dobrego...

[Gloinnen]

Villanelli białej jeszcze nie czytałam, zatem doceniam umiejętności warsztatowe. Sama nie sięgałam jeszcze na tak wysoką półkę, więc nie bardzo chyba mogę czepiać się formy. Ale te powracające jak leitmotivy wersy i ich fragmenty są bardzo ładnie skomponowane, nie czuć, że jest to przycinanie "na siłę" zapisu do reguł villanelli.
Gorzej już z samym obrazowaniem, gdyż właściwie nie powiedziałaś nic odkrywczego o jesieni. Ja to nazywam wykorzystywaniem poetyckich, lirycznych kserokopii.

ptaki już umilkły wiatr zaczyna śpiewać

Bez urazy - to jest banalne.

zasnutych mgiełką ulicach i skwerach

A to - infantylne.

bo ostatnie liście już spadają wokół
i tylko w kominach wiatr piosenki śpiewa

Też mam wrażenie "deja vu", jak to czytam.

Jesień to bardzo trudny temat. Ciężko jest o niej opowiedzieć tak, jak jeszcze do tej pory nikt tego nie zrobił, posługując się niesztampowymi metaforami. U Ciebie zaiskrzyło tu"

jesień barwę liści przetworzyła w brązy
wtopiła je w ziemię otwartą na wilgoć

i tu:

rankiem szron na trawie obrazy przemienia
w jesienne pastele

Reszta... Bez blasku.

Nie spodobało mi się również użycie przymiotnika "nostalgiczna". Jest to rodzaj lirycznego metajęzyka (chyba?) - w ten sposób narzucasz czytelnikowi określony odbiór Twojego wiersza, wciskasz mu na siłę własne emocje i własną optykę. Wydaje mi się, że nie jest to dobra droga dla poety. Wiersz chciałabym odbierać tak, jak podziwiam pejzaż. Pozwól, niech uczucia same przypłyną. Nie musisz na rekwizytach przyczepiać kartek z opisami - "ładny", "brzydki", "wesoły", "smutny", itd...

Tyle mojego zrzędzenia.

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

A zrzędź sobie do woli, Glo.

To eksperyment - przerobiłam klasyczną villanellę, jaką miałam w kieszeni, na biało, bo byłam ciekawa, co z tego wyjdzie.
I rzuciłam Wam na pożarcie, sprawdzając, czy w ogóle ma sens taka zabawa.
Fakt, jakbym narzucała własny odbiór, ale większość wierszy jest przecież osobista, chociaż "badania rynku" jesiennego świadczą o tym, że wiele osób uważa jesień za dość nostalgiczną porę.

Za niedoróbki przepraszam, z biegiem czasu pokuszę się o jej dopracowanie.

Buziaki

[Gloinnen]

To prawda, że wiersze są osobiste. Sztuką jest jednak wzbudzić pożądany odbiór, pożądane emocje - bez nazywania ich po imieniu i bez łopatologii.

Glo.

[Miladora]

Ancora imparo - jak powiedział Michał Anioł.

[AS...]

bardzo ładnie

[Alek Osiński]

trochę nie moja bajka
ale muszę przyznać, że mnie urzekła
ta biała śpiewność języka:)

[Miladora]

Bóg zapłać - As i Al.

Pewnie w niej jeszcze podłubię, gdy bardziej dojrzeje...
Na razie poleżakuje w tym wykonaniu.