Legenda I

[Gloinnen]

Wieczór splata ci światło w warkocze.

Przygodny myśliwy
z wdzięczności za udane łowy
złożył świst strzał
i krople sarniej krwi na liściach pokrzyw
w twoje imię.
Pierwsze, bez drogi powrotnej.

Od nowiu do pełni rozrastasz się
w symulakrach drzew.

Wiesz zbyt wiele o ciemnych stronach,
dlatego wszystko, czego boi się świat,
gorzkim migotaniem
przepuszczasz przez dłonie.

Nie trzeba nic mówić. Wystarczy szelest.
Nietoperze w pyszczkach
rozniosą po lesie dźwięki i kolory
na niepoznanie.

Ukryte - przewidzisz, zanim brzask zagwiżdże
na spóźnioną wilgę.

Wyplączesz z włosów,
jeżynowych cierni. W poszukiwaniu
własnych miejsc, bezgranicznych.

I dobiegniesz końca
na ludzkich oczach,
które jeszcze nie dowierzają.

Bujna trawa
zarośnie kolejną
noc.



____________________
Glo.

[Maciek.J]

Wiem Gloinnen ,że taka forma zapisu też jest uznawana we współczesnej poezji
ale mnie się osobiście nie podoba
te ciagle zaczynanie nowej ,, strofy ,, z dużej litery
I tyle kropek na zakończenie każdego zdania (?) wersu (?)zwrotki (?)
a przecież poezja niczego nie zamyka
pozostaje otwarta jak wiersz
chyba,że to proza poetycka.


bo sama treść jest ładna nawet momentami bardzo ładna
tylko ja bym te słowa inaczej zapisał

pozdrawiam i przypominam się o antologii
Maciek

[nie]

o wschodzie opierasz plecy
o zacienioną stronę Bodhi
bogowie semantyki zrewidują znaczenia
rozsnują arabeski dwuoblicznych drzew

wiedziony szelestem twojej przechadzki
nocą nietoperz pozrywa sieci
w teatrze lalek poruszanych wiatrem
albo krzykiem

i nim zadnieje poprzesuwasz ścieżki
zmierzwisz palcami przepalone źdźbła
na marginesach cieni

[Marcin Sztelak]

Szkoda że tylko legenda. Jak dla mnie świetny wiersz, doskonale nasycony: słowem, myślą, obrazem.

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

ŚWIETNY - powtarzam za Marcinem. Zmieniamy się, w naszych wierszach, w naszym pisarstwie. Ty też zmieniasz - to inna Glo, nie ta sprzed dwóch, trzech lat - dla mnie ten wiersz jest b. dojrzały, dopracowany - umie zabrać w podróż swego czytelnika, tak żeby go bolało podskórnie , ale żeby dalej i dalej wędrując, zapadał się w Twoją baśń. Uwielbiam tego typu klimaty, a styl dopasowałaś wręcz mistrzowsko do zapisanych obrazów oraz przekazu.
Piszesz:" Przygodny myśliwy
z wdzięczności za udane łowy
złożył świst strzał
i krople sarniej krwi na liściach pokrzyw
w twoje imię. " - tu prawie wręcz Tudorowskie łowy Jest plastycznie!

Dla wielkiej przyjemności czytania przywabi mnie tutaj jeszcze nie raz Twój wiersz
h8

[eka]

Legendę czytam jako zmitologizowaną opowieść oraz wyjaśnianie symboliki znaków na mapie bohaterki. Piękny wiersz.
Tak jak pierwsza metafora i wielki spokój w pozostałych.

tylko czy na pewno potrzebne trzy ostatnie wersy?
Wiersz znacząco kończy się dla mnie przedostatnią cząstką.

Gratulacje.
Również dla komentarza Nie, bo w całości wpisuje się w niezwykły klimat Twojego wiersza.

[Eärendil]

Od nowiu do pełni rozrastasz się
w symulakrach drzew.

Wiesz zbyt wiele o ciemnych stronach,
dlatego wszystko, czego boi się świat,
gorzkim migotaniem
przepuszczasz przez dłonie.

Nie trzeba nic mówić. Wystarczy szelest.
Nietoperze w pyszczkach
rozniosą po lesie dźwięki i kolory
na niepoznanie.

To jest genialne! Świetny tekst, jak najbardziej w moich klimatach. No i ta pointa... ideolo. Pozdrawiam

[AS...]

nie mam wątpliwości
że będziesz mówić językami;
już mówisz -
taki Dar masz
Glo

[lczerwosz]

jako komentarz: wyjście

[anastazja]

tylko czy na pewno potrzebne trzy ostatnie wersy?
Wiersz znacząco kończy się dla mnie przedostatnią cząstką.

też tak pomyślałam, czytając.
Ale wiersz jest piękny i jestem pewna, że będzie więcej. Nie umiem tak pięknie komentować jak Henryk VIII.
Glo wiesz, że lubię Twoje wiersze.

Pozdrawiam