echo

[point of view]

gruba warstwa farby całymi płatami odłazi z sufitu
nieruchome oczy wciskają się w pęknięcia gdy
ulga rozpuszczona w morfinie wsiąka w żyły
z poskręcanego ciała wypłukuje
tępy ból niezrozumiałe słowa
cud życia przeistacza w rudy mocz
wiotkie serce tylko z przyzwyczajenia w rytmie
na dwa pik popycha puste dni dziurawe noce
dopóki biała taśma spisując drżenie ciała
wysnuwa się z kardiografu ufam
w przeznaczenie i prąd którego nie widać
to chyba już wiara
trzeba być blisko bardzo blisko
na odległość dotyku
przytulam się do szelestu szeptu
z przestrzeni pomiędzy nami zbieram
skraplające się w oddechach ostatnie chwile

przestałem marzyć
zmieniłem zasady ortografii
teraz twardo mówię ma żyć

wracam do domu szpitalnym korytarzem
myśli przeistaczają się w koraliki różańca
toczą modlitwy po zimnych posadzkach
mijam skuloną postać w łóżku przy ścianie
chyba też umiera
to takie ludzkie

[Stella]

Taki wiersz, co się wgryza do kości. Gratuluję.

[elka]

wracam do domu szpitalnym korytarzem
myśli przeistaczają się w koraliki różańca
toczą modlitwy po zimnych posadzkach
mijam skuloną postać w łóżku przy ścianie
chyba też umiera
to takie ludzkie

Naszpikowałeś ten wiersz takimi metaforami, że klękajcie narody.
Chociaż temat niezwykle trudny, poprowadziłeś go niczym mistrz. Jestem pod wielkim wrażeniem, a ten kawałek, który zaznaczyłam, wezmę sobie, jeżeli pozwolisz, bo bardzo mi bliski.
Głupio bić mi brawa, gdy wiersz zasługuje na dużo więcej... ale to jedyna możliwość pochwały. Gratuluję

[Eärendil]

noooo... ekstra wiersz! Fajne przenośnie

[point of view]

... dziękuję za czytanie także Tym niewidzialnym.

[alchemik]

Ty byś chciał, żeby zaraz wszyscy po przeczytaniu komentowali.
Niewidzialni muszą mieć czas na zastanowienie.
Zważ, że tu właściwie nikt nie pozostaje bez komentarza.
Czasem trzeba tylko trochę poczekać.

[point of view]

... a to źle alchemiku odczytałeś mój komentarz. Nie domagam się komentowanie, choć to jest pożądana aktywność w doskonaleniu się. Moje podziękowanie niewidocznym to skinienie głowy tym, którzy śladu nie zostawiają. a nad wierszem chwil kilkoro spędzili.... niestety moje wiersze jeszcze tego nie umieją choć tyle razy im to powtarzam.

[alchemik]

Ech! Łączę się w bólu.