najbardziej żal kotów

[ks-hp]

Moja mała brandenburska kochanka znowu mówi mi,
że w centrum twarde łby wybudowały nowy deptak,
a dziecko krzyczy, że zjedzono mu kukułkę.

Nie znam i nie zgłębiam natury mojej kochanki,
muszę ją tylko odwiedzać raz do roku i rzucać
to swoje siermiężne liebe dich, jakby wojna.

Potem nocami próbujemy jeszcze raz zgładzić
pościel i siostrę, która wrzeszczy zza ściany,
że układała cały dzień i pół wieczoru.

Wiesz, mówi mi moja brandenburska kochanka,
gdybyśmy miały morze, to wyglądałoby jak tors
germańskiego rycerza. Ale nie mamy morza,

więc tylko z lotu kukułki oglądamy nierówności
i zdrewniałe, stare już, nogi. I obcujemy,
kiedy trzeba wyjąć paszport i podbić oko.

[eka]

Zbudować sobie interpretację tego na pewno przyciągającego rytmem i zagadkowymi metaforami wiersza - jak dla mnie rzecz arcytrudna, każdy trop rozpada się na wiele mniejszych, niemiłosiernie rozgałęzia skojarzenia, kluczy.
Nie wiem, czym dzieli się podmiot z czytelnikiem. Szukam logiki.
No żal kotów : )

Ale warto było zajrzeć dla melodii słów i surrealizmu obrazów.

[Gorgiasz]

Interesujący wiersz. I tak jak zwróciła uwagę eka, godne zajrzenia surrealistyczne obrazy.
A kotów żal najbardziej. Z ludźmi muszą się użerać.

[Elunia]

Każdy powód jest dobry, do bytowania razem. Wszystko co robimy jest bez sensu, to i tytuł trafnie nie pasuje.