Porządki

[Ola Sz.]

Porządki

Jestem zbyt zajęta paleniem papierosów,
dlatego nie mam czasu
wyrzucić ludzi, którzy mi przeszkadzają.

Jak dym - ucieka zawsze w inną stronę, tak oni -
przypadkowi,
gotowi podsunąć ogień. Albo wskoczyć.

Kiedy przyjdzie burza - zabierze irytację,
ogień,
ludzi.

Strąci ich - jak koty z dachu.

Zostanę - z papierosem w dłoni.
Z głową obitą dachówką.

Poczekam, aż wstanie słońce.
I zakurzymy - na pół z Bogiem.

[alchemik]

Bardzo zgubny nałóg, ten nikotynizm. Nie moralizuję, bo sam palę, niestety, cholera.
Ale, jeżeli papieros palony, zwłaszcza na balkonie, gdy dym wydmuchiwany jest w kierunku gwiazd, daje chwilę wytchnienia i samotności od nieproszonych gości, od zewnętrznego chaosu, to pal sobie na zdrowie, jako i ja czynię.
Skąd ta irytacja na przypadkowych, którzy gotowi są wskoczyć w ogień, zewsząd wyciągają zapalniczki, kiedy wyłuskasz papierosa.
Burza ta prawdziwa, atmosferyczna i ta metaforyczna faktycznie oczyszcza atmosferę, wcześniej czyniąc nieco przypadkowych zniszczeń.
Biedne koty, ale przecież nie tak łatwo je strącić z dachu, już prędzej tę dachówkę na otrzeźwienie. Katharsis wraz ze wschodem słońca.
Bóg pali? Jak mi zabraknie fajek, to może wymodlę coś od Niego.

Nawet z przyjemnością przeczytałem ten refleksyjny wiersz, kryjący w sobie mocno duszone w sobie emocje.

Pozdrawiam
Jerzy

[biegnąca po fali]

Urzekły mnie ostatnie wersy

Pozdrawiam.

[Mms]

Fajnie jest w Bogu znaleźć przyjaciela.
Takie rzeczy zdarzają się gdy ludzie zawiodą i do tego wstrząs ...
Pozdrawiam
Małgosia

[witka]

Nierówny z bardzo dobrą końcówką.

[Toyer]

Pewnie powstał podczas palenia papierosa, nałóg straszny ale czasami potrafi wprowadzić w refleksję. Ja tez palę, ale nigdy nie pomyślałem żeby podzielić się z Bogiem papierosem.
Dym unosi się ku niebu jak modlitwa. Z Bogiem można rozmawiać w każdej chwili, zawsze znajdzie czas nawet na papierosa

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Papierosy raczej potraktowałabym bardzo metaforycznie, jako symbol różnego rodzaju nawyków i przyzwyczajeń, które utrudniają nam właśnie uporządkowanie naszego życia, dokonanie w nim zmian, a przede wszystkim - uzdrowienie swoich relacji z ludźmi. Często otacza nas cała masa rozmaitych indywiduuów, których dobrze byłoby się pozbyć - fałszywych przyjaciół, złośliwców, wrednych sąsiadów, zawistnych kolegów z pracy, itp. Chciałoby się nieraz wreszcie uwolnić się od szeregu przymusów, konwenansów - a właśnie przyzwyczajenie, marazm, inercja to uniemożliwiają. Wpadamy w nieznośną rutynę, otępiamy nasze myśli, powtarzamy bezpieczne algorytmy (jak gest zapalania papierosa, zaciąganie się dymem, etc) - i nic się nie zmienia.

To jednak trwa do czasu. Natura nie znosi ani próżni, ani bezczynności, i wcześniej czy później następuje trzęsienie ziemi. Często potrzebny jest jednak jakiś impuls z zewnątrz (burza), bo człowiek rzadko kiedy jest w stanie wykrzesać z siebie samego wystarczająco dużo determinacji i energii do działania. No chyba, że właśnie pod wpływem jakiejś traumy, albo przypadkowego zbiegu okoliczności. Wtedy "dzieje się samo". Oczyszczenie, nawet za cenę zniszczeń, poranień.
I wciąż istotny, powtórzony motyw niechcianych ludzi. Emocjonalnych intruzów, których trzeba się wystrzegać. Tym razem jednak zostają strąceni, unieszkodliwienie.

Końcówka - optymistyczna. Odnalezienie spokoju, także w bliskości Boga. Nie wiem jednak, na ile ten Bóg jest tutaj po prostu personalizacją katharsis. No i doczytałabym się jeszcze w poincie pochwały samotności, którą utożsamiasz ze spokojem ducha, lekkością, wolnością.

Pozdrawiam,


Glo.

[Henryk VIII]

Witaj,
wiersz bardzo dobry i bardzo " koheletowski" ( jak dla mnie).

No, owszem , mogę ich wyrzucić - ale po co? Przecież wszystko to marność. Vanistas vanitaum et omnia vanitas. A zresztą i tak przeminą. Przeminą, bo przyjdzie burza. Bo wszystko przemija. Bo wszystko ma swój czas ( to też Kohelet) , więc wystarczy cierpliwie poczekać. A czekając tracić cenną energię - nieroztropność!, wszak mądrzej zakurzyć ( albo co innego - za papierosa można równie dobrze podstawić cokolwiek - np. kieliszek wódki albo szczoteczkę do zębów - w tym ostatnim przypadku zakończenie wiersza byłoby raczej zabawne).
Co jeszcze? Nno... nie jest cacany Bóg z Twego wiersza, który zrobi za Ciebie porządki...
Pozdrawiam
Henryk VIII