koh-i-nor

[point of view]

otwartym oknem wlatuje tyle rozpraszających
drobiazgów. irytujący klakson wyjada
myśli do dna czaszki tak dokładnie wylizanej
przez psa, ktory pomylił ją z miską, nawet czerń
nie ma się do czego przylepić.

wstyd zakładać kapelusz na taką głowę.
ktoś pomyśli - o jaki elegancki kapelusz
i już obce myśli wskakują do pustostanu.
są pazerne jak łopian, czepiają się
pazurami przyzwyczajeń, nie chcą cię uwolnić.
przeglądają się w kieszonkowych lusterkach,
czeszą z przedziałkiem, nie tak jak lubisz od dzieciństwa
- na bok, jak tata, który wciąż na tej samej
fotografii, nie umie przedostać się na to większe zdjęcie,
gdzie samotnie stoi jego ojciec.

dziadek wygląda jak All Pacino, oparty o dorożkę,
garnitur w paski, w ręku zwinięta gazeta.
żal mi, że już nigdy nie pozna swojego syna.
podmuch zabrał ze ściany i jego. próbowałem łapać
spadające zdjęcia. w ręku odnalazłem tylko
kawałki szkła i ołówek z gumką.
na sześciokątnym, żółtym drewienku,
nie wiem dlaczego, napisano koh-i-noor.
grafit i diament różnią się tylko ciśnieniem życia.
od tego czasu podrapane lustra nie chcą pokazać
mojej prawdziwej twarzy. tyle pustych kartek
leży wokół bezsennej nocy i pękniętych pomarańczy.
kapie z nich lepki kolor. próbowałem,
- można pisać nim po chropowatej ścianie.

do rana muszę zdążyć postawić kropkę.
powinienem tylko zamknąć hałas okna.
nie potrafię się zdecydować
z której strony mam to zrobić.

[pallas]

Dla mnie to bardziej proza poetycka, niż wiersz, bo choć podzielone na wersy to czyta mi się to ciągiem jak prozę. Oczywiście poetycko tu jest.

Piotr

[Lucile]

Powróciłam do wiersza, bo chcę wyartykułować, iż szczególnie ujęły mnie te wersy:

w ręku odnalazłem tylko
kawałki szkła i ołówek z gumką.
na sześciokątnym, żółtym drewienku, nie wiem dlaczego, napisano koh-i-noor.
grafit i diament różnią się tylko ciśnieniem życia.

oraz

powinienem tylko zamknąć hałas okna.
nie potrafię się zdecydować
z której strony mam to zrobić.

nie po zewnętrznej - bardzo proszę!!!

Może jestem mało gramotna, ale nie chwytam dlaczego taka dziwna interpunkcja, to znaczy, po kropce mała litera? Wiem, wiem - licentia poetica, a może... jakaś uzasadniona niechęć do wielkich liter

Serdecznie pozdrawiam
Lucile

[alchemik]

Małe litery na początku zdania to tylko taka maniera nieszkodliwa.
Gorzej, że w tekście, przynajmniej w jednym miejscu, faktycznie szwankuje oczywista interpunkcja i nie da się tego usprawiedliwić licentia poetica.

Sam wiersz zrobił na mnie wielkie wrażenie.
Interpretować nie trzeba, bo jest oczywisty w swojej wymowie.
A to nawiązanie do grafitowego ołówka ze słowem koh-i-nor, z tą świetną metaforą krystalizacji węglowego życia, w zależności od ciśnienia, jest naprawdę trafione.

Kiedy byłem mały, prawie tyci, bardzo interesowało mnie odbicie w lustrze zamocowanym na starej szafce.
Interesował mnie świat za lustrem. Któregoś razu zrobiłem eksperyment i je stłukłem. Za taflą była pusta przestrzeń i znajdował się tam stary zeszyt szkolny, właściwie kajet, oraz ołówek. Nie dowiedziałem się do kogo należy. To była tajemnica i dziwne uczucie na całe życie.
Sorry, to taka luźna refleksja.

[point of view]

... od takich refleksji jak Twoja alchemiku należy zaczynać pisanie ksiażki... Zaczyn gotowy... zobacz co tam w tym notatniku nabazgrane...

[Nula.Mychaan]

Bardzo się cieszę, że mogę przeczytać ten wiersz. Tomaszu piszesz w taki sposób, że wywołujesz gęsią skórkę.
Misterne frazowanie, przepiękne metafory i całość włazi pod skórę.
Zmuszasz do powrotów i poszukiwań podskórnych treści.
Piekny