Rubikon (bezsilność 2)

[tetu]

Już dnieje
a Ty Piotrze nie zmrużyłeś oczu
przywykły do ciemności w której lepiej widać krzyż
i otwarte na oścież rany

pęknięcia to nie jedyny ślad zapętlonych ustaleń
poezja rozsadza nas od wewnątrz
karmi tym co zebraliśmy przez wszystkie lata
rtęcią wyślizguje się z palców

musimy nauczyć się czekać Piotrze
między jednym wierszem a drugim odliczać kości
rzucone raz stały się wyzwaniem

(bez)boleśnie przekraczamy odległości
papilarność odkształca szczypie w policzek

[lczerwosz]

Dobrze, że oznaczyłaś to numerem dwa, bo to jakby dalszy ciąg rozmowy z Piotrem. Kim by nie był, na myśl przychodzi, że to pierwszy uczeń i przewodnik. Wiersz/poezja może pełnić rolę rozmowy, może i modlitwy.
Co do warstwy tekstowej, gdyby zamienić słowo odległości na np. granice. Może stałoby się zbyt dosłowne, jednak odległości się nie przekracza, raczej pokonuje. A skoro rubikon to i granica się winna pojawić.

musimy nauczyć się czekać Piotrze
między jednym wierszem a drugim odliczać kości
rzucone raz stały się wyzwaniem

Pouczenie ponadczasowe na temat czasu jego właściwości. Zwłaszcza w obliczu nieuniknionego, choć na co dzień tego nie czujemy.

[tetu]

Co do warstwy tekstowej, gdyby zamienić słowo odległości na np. granice. Może stałoby się zbyt dosłowne, jednak odległości się nie przekracza, raczej pokonuje. A skoro rubikon to i granica się winna pojawić.

Leszku myślałam o tym, pisząc. Może i poprawniej brzmi, gdy mówimy "pokonać odległości" a nie przekraczać, aczkolwiek "przekraczać" ma wiele synonimów między innymi "pokonać", dlatego pozwoliłam sobie użyć słowa "przekroczyć", by nie było tak dosłownie. A Ty mówiąc o dosłowności masz na myśli granicę, zatem przemyślę, co napisałeś, może rzeczywiście granica byłaby bardziej na miejscu. Dzięki za interpretację i słówko miło Cię gościć

[biegnąca po fali]

Uwielbiam Twoje rozmowy z Piotrem. I nawet do imienia przywykłam,
choć łatwo nie było

[coobus]

Rubikon i krzyż razem jako dopełnienie tematu kości. I wchodząca w to poezja. Ciekawe są te rozmowy z Piotrem. Rubikon jak kostka Rubika. Poetycka.

[tetu]

Ewo, fajnie że się przekonałaś
Cobi, bardzo dziękuję za chwilę zamyślenia, pozdrawiam

[EdwardSkwarcan]

Rubikon, czyli pewna, trudna granica.
Potem rodzaj rozmowy, czy modlitwy, lub potwierdzenia wiary w fakty.
Druga nawiązuje do poezji, lecz łącząc ją z bezsilnością w tytule domyślam się, że o marzenia, by słowo było wielkie. Pęknięcia, jakby ślad czegoś, co miało być łączy pierwszą z drugą.
Myślę, że Jego krzyż jest naszym, bo tak zostało zapisane i wielkość też odgórna.
Ona też razem z trzecią mówi o przemijaniu ale niesie nadzieję na coś.
Pierwsze i drugie wyzwanie jest trudne, lecz drugie bardziej bolesne.
Dodatkowo jest widoczne i to boli.
Trudne dla autora lekkości i wesołości.
Z przyjemnością przeczytałem.

[witka]

Dobieram się, po raz wtóry do tego wiersza. Za każdym razem coraz chyba bliżej.
Jest przesłanie o ludzkim losie.Każdy rozumie to po swojemu, ale zbliżamy się,
choćby przez swój indywidualny kod papilarnej wrażliwośći.
Hej.

[Ania Ostrowska]

intrygujący wiersz, zaraz spróbuję poszukać części pierwszej. Tu chyba najbardziej urzekła mnie puenta, bo poraża trafnością ujęcia w proste słowa czegoś, co przedstawione opisowo zajęłoby parę akapitów.
Mam niejednoznaczny stosunek do używania w wierszach formy "my", bo czasem wydaje mi się nieuprawniona i wywołuje we mnie odruch buntu, dlaczego autor włącza mnie do jakiegoś "my" bez mojego udziału. W tym wypadku wspólność jest naturalna i bezpretensjonalna.
Bardzo mi się Twój wiersz podoba, dziękuję, że mogłam się z nim tu spotkać

[Elunia]

Trochę dziwnie zacząć czytanie od części drugiej, jednak jest to część samodzielna i dobrze się czytało.
Co do zamiany odległości na granice, to dobry pomysł, chociaż ja pomyślałabym raczej o liniach.
Ciekawa rozmowa z Pawłem, idę poszukać poprzedniej