sonata zielonooka

[AS...]

kiedy zieleń uczepiła się oczu
uniosłem twój śpiew
ponad dźwiękami

uszedł z pamięci
przez sen

tak mocny
że naprawdę mam ręce

[witka]

Orzesz w dupę - powiedziała włościanka na miedzy kiedy dosiadł się traktorzysta.
Ale to nie o tym Peelu.
Piękna, czysta poezja, nie ma sie czego bać, chociaż nie każdy kto próbuje potrafi coś takiego napisać
Chylę czoło.

[biegnąca po fali]

Szacun.

[tetu]

Bardzo mi się podoba. Znajduję tu delikatność (pewnie za sprawą śpiewu)
który peel unosi ponad dźwiękami.
Sen - jawa. I te wyraziste, czytelne ręce za sprawą których wszystko jest namacalne.
Bardzo na tak.

[tabakiera]

Gdyby sen nie był mocny, być może ręce nie udźwignęłyby wielkości dźwięków.
Bardzo lirycznie.

[eka]

kiedy zieleń uczepiła się oczu
uniosłem twój śpiew
ponad dźwiękami

uszedł z pamięci
przez sen

tak mocny
że naprawdę mam ręce

Zieleń uczepiła się oczu - jako barwa i nadzieja.
Unieść śpiew ponad dźwiękami - transcendencja w metaforycznej sprzeczności. Głos bez dźwięku.
Już uszedł z pamięci.
Jest jednak we śnie, tak mocnym, że ręce, które go noszą, w tym śnie są naprawdę, poza snem , a w śnie.
----------------------------------
Walka o utrzymanie Jej istnienia. Podmiot gra - ona śpiewa.

[Ania Ostrowska]

Piękny wiersz. Jest w nim dużo przestrzeni dla czytającego. Wszystko na swoim miejscu. Świetna wersyfikacja.

[Marcin Sztelak]

Że naprawdę mamy tu poezję. Doskonałe.

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

kiedy zieleń uczepiła się oczu
uniosłem twój śpiew
ponad dźwiękami

uszedł z pamięci
przez sen

tak mocny
że naprawdę mam ręce

Jest po prostu piękny, do takich wierszy wciąż się wraca.
Zauroczyłeś mnie nim

[AS...]

dziękuję