w dolinie cedronu

[Alga]

dzień zacząłby się szczekaniem
gdyby psy szczekały w tym mieście
zamiast tego ciepły turkus wylewa się na mury
nagrobne kremowe płyty rozgrzewa każda godzina
a cisi czworonożni świadkowie pilnują modlitw
pajęczyny rozwieszonej nad grobami


nie ma szeptów łez ani liczonych świec
jedynym śladem kartki pożegnań
od wiatru i psów bronią je drobne kamyki
amulety wyjęte z pamięci
bez znieczulenia

[alchemik]

Cześć, Alga,.
Z jednej strony ten obraz, który przedstawiłaś jest bardzo ładny.
Złe słowo, zwłaszcza, gdy o Sąd Ostateczny chodzi.
A przecież mowa o życiu wiecznym.
Tym w szczęśliwości.
Mowa o cierpieniu ukrytym.
Bo ponad nie jest piękno i marzenia.

A druga strona?
Ta druga, to ciekawość moja podjęcia tematu psów.
Psów stróżów.
Psów włóczęgów Bezpańskich.
Dzikich psów.

Intrygujący kontrapunkt wiersza.

Co do ostatniego wersu mogłabyś postarać się lepiej.
Owszem, pasuje.
A jednak wydaje się taki odarty z tajemnicy przez użycie powtórzonego, kojarzącego się na wiele sposobów zwrotu.
Wiem że tak ma być, a jednak mam swoje pomysły na napisanie tego samego bez użycia tego zwrotu.

Marudzę nad ładnym wierszem.

Przepraszam.
Po prostu czytam i myślę.

Jurek

[eka]

Cmentarz na zboczu Doliny Cedronu w rozgrzane południe.
I myśli podmiotu, jakże lirycznie ujęte w refleksje.