Bieganie po deszczu

[Marcin Sztelak]

Pada, głupcy twierdzą, że to niebo
płacze.

To jest bełkot, rozprzestrzeniany
w rozedrganych kałużach.
Aż echo miękko osiada na kiepsko
wyprawionej skórze.

Dziurawych butów od szalonych handlarzy
łapczywie zlizujących ostatnie krople.
W nieustającej nadzei orgazmów.
Wielokrotnych.

Później tęcza omamia obietnicą
drugiej strony, gdzie spragnione
dłonie odnajdą pierwszy dotyk.

W którym utoną wszystkie inne,
przeszłe, przyszłe, ostatnie.
Oraz nienazwane, znad krawędzi
snu i dogasającego czasu.
.
Głupcy, niebo jest jak zawsze
obojętne. Jak przystało na wieczność.

[Gruszka]

" (...)Bo liczy się teraz, bo liczymy krople na karku - jedna, dwie, trzy… Jak powtórzenia, niezamierzone, jak chybione rzuty do celu, jak wiatr w rękawie, jak dziury w domorosłych filozofiach, które kołem się toczą. (...) No fakt, gonię w piętkę - wiem, od dawna. Odkąd gadam z telewizorem, odkąd przestałam tańczyć z deszczem, odkąd tęczę zamieniłam na zjawisko optyczne.(...)" tu aż mnie korciło by przytoczyć z moich niegdysiejszych rozważań prozą. Chyba całość wkleje w prozę, choć dotyczyła zjawiska krwawego księzyca, więc troche nieaktualna

Twój wiersz bardzo prowokuje do dyslkusji, zatem spełnia rolę - bardzo dobrze napisany i przemyślany.

[Gruszka]

PS. Dodałąm cały tekst w okruchach prozatorskich

[witka]

Przeczytał się.

[tabakiera]

Oj, jak mi się podoba ten wiersz.
Bo właśnie tak jest. Ludzie wmawiają sobie, że czuwają nad nimi siły wyższe, dopatrują się wzmocnień w zwykłych, choć pięknych zjawiskach, a tak naprawdę jesteśmy tylko organizmami wśród wielu innych i musimy sobie radzić.
Nikogo nie interesuje jednostka.
Przypomniała mi się rozmowa z dziećmi.
Po co są żołędzie?
Żeby robić z nich ludki.
Tak, dąb myśli sobie, obrodzę żołędziami dla dzieci.
A nie?
Nie, dąb nie myśli. Dąb jest zaprogramowany na przedłużanie swojego gatunku.

Tak to pani ludzkiemu egocentryzmowi po nosie dała.

[Nula.Mychaan]

Bardzo dobry wiersz, gorzki, ale prawdziwy.
Wlazł mi pod skórę, pewnie jeszcze tu wrócę